Zo reken je af met carrière-gepieker

Julia (47) houdt niet van vergaderen. Eén op één met mensen een klik maken: geen enkel probleem. Maar zodra de groep groot wordt en de discussie scherper, hoort ze een stemmetje in haar hoofd. ‘Hou jij maar je mond, jouw bijdrage doet er niet toe.’ 

Ook op het schoolplein, als ze haar dochter naar school brengt, voelt ze de blikken van de andere ouders. Wat zouden ze denken? Doet ze het wel goed?

Julia is programmamanager bij een universiteit. Ze regelt alles voor studenten die willen overstappen van het hbo naar het wetenschappelijk onderwijs. Regelingen en praktische zaken veranderen voortdurend. Veel studenten klagen. Ze kan ze vaak niet helpen. Vreselijk vindt ze dat. Niemand is blij. Haar energie lekt weg. Ze wil het anders.

Zorgeloos zijn

‘Wat kan ik nou helemaal?’, zegt ze moedeloos op onze eerste wandeling. We wandelen, de zon schijnt, de natuur is op zijn mooist. Julia piekert. ‘Ik ben bijna 50 en zit al vijftien jaar bij deze organisatie.’

Ochtendzon Rhijnauwen – Zomerse wilg

We onderzoeken wat Julia het liefste wil. ‘Ik wil elke dag met een glimlach náár mijn werk. En terug! Op de fiets. Ik werk in een oud gebouw, coördineer, verdeel taken, heb lol met mijn collega’s.’

Op zo’n dag brengt ze haar dochter naar school, en ze trekt zich totaal niks aan van andere moeders. Geen gestress of ze het wel goed doet. Zorgeloosheid, dat kenmerkt haar ideale dag. Ik kijk naar haar. Haar schouders zakken. Haar gezicht ontspant. ‘Wat is het mooi hier. Frisgroen’, zegt Julia.

Eerste stappen

‘Wat zou een eerste kleine stap kunnen zijn?’, vraag ik. ‘Bijvoorbeeld op het schoolplein?’ ‘Ik kijk gewoon naar de moeders. Ik zie ze. Zij zijn moeders. Ik ook. We zijn allemaal goed. Misschien stap ik op ze af. Misschien niet’. Wat een vrij gevoel!

Klassenmoeder

Een paar weken later zie ik Julia. Het regent, maar dat kan Julia niet deren. Ze is trots. Op eigen verzoek is ze nu klassenmoeder. In die vergadering vertelde ze iets over zichzelf. Normaal dacht ze ‘het zal wel niet goed zijn’, maar nu: ‘So be it. Dit is het. Dit ben ik.’ En voelde heel goed.

Net als die presentatie aan de Engelse studenten. Normaal liep ze dagen te stressen en repeteerde ze haar tekst eindeloos. Nu was ze voorbereid, maar niet overdreven. Het ging goed. Geen black-out. Een opsteker.

Rhijnauwen – Koe

Talent

Ze kan presenteren. Maar ook organiseren, plannen en coördineren. Dat blijkt uit de Talententest. Zelfs als er van alles misgaat, houdt ze het hoofd koel. Ze is flexibel, productief, gericht op dynamiek en afwisseling. Ze blijft onder alle drukte en stress de mens zien. Ze heeft aandacht voor anderen. Qua beroep zoekt ze het in mensgerichte organisaties.

Baan houdt op!

Dan komt er nieuws. Er is een reorganisatie en Julia’s baan houdt op per 1 september. Niet dat ze ontslagen wordt, ze moet binnen de organisatie op zoek naar iets anders. Ze vindt het eigenlijk niet erg. Nu ze het wandelprogramma volgt, ziet ze het juist als een kans.

‘Ik ben op zoek naar iets dat bij míj past’, zegt ze. Dat is nu een grote drijfveer. ‘Ik wil werken op mijn manier in plaats van mezelf steeds aanpassen aan een baan’, zegt ze. Julia is strijdlustig. Ze pakt een tak en gooit hem met een flinke zwaai weg.

Lef

Een paar weken later zien we elkaar in het bos. Ze loopt stralend op me af. Ze praat en geniet van de natuur. Ze had haar vroegere leidinggevende zien fietsen, dezelfde kant op als zijzelf. Normaal had ze zo iemand laten gaan. Daar was ze te verlegen voor. Maar nu had Julia opgeruimd gedacht: ik ga gewoon naast haar fietsen.

Al kletsend vertelde ze over haar baan die ophield, dat ze iets anders zocht. Interessant, vond haar oude baas. En een paar uur later ging thuis de telefoon: haar oude leidinggevende! Binnenkort kwam er een functie vrij… Zou dat niet wat zijn voor Julia?

‘Dat gaf me zo’n kick!’, zegt ze ‘Een jaar geleden was ik er nooit naast gaan fietsen. En zie nu!’

Kromme Rijn – Libelle

Een andere vacature

Ze ziet een andere spannende vacature bij de Cambridge Education Group. Een organisatie die buitenlandse studenten begeleidt en kwalificeert om in Nederland te studeren. Ze zoeken een gepromoveerde kandidaat, en twee ondersteuners. Julia is niet gepromoveerd, maar voor de ondersteunende functie is ze weer te goed opgeleid.

Maar ze is slim en vindingrijk. Die hogere baan past wel bij haar. Want, het is een kleine, mensgerichte organisatie. Ze moet regelen, coördineren, netwerken, en iets heel nieuws opzetten. Een duidelijk doel. Een topbaan. En, denkt ze, gaan ze nooit een gepromoveerde vinden voor die functie met dat salaris. Bovendien is een hoogleraar-type helemaal niet geschikt is voor die taken. Laat haar dat regelwerk doen, dan regelt ze een hoogleraar voor een paar uurtjes promotiewerk. Een enorm netwerk heeft ze sowieso al.

‘Trek je de stoute schoenen aan? Bel je ze?’, vraag ik. 

Ze doet het. En ja, ze nodigen haar uit voor een gesprek. Wij bereiden ondertussen dit gesprek voor, kiezen invalshoeken en ideeën die ze kan bespreken. En warempel: ze willen haar.

Andere wending

Dan belt ze me op. ‘Ik heb de baan niet aangenomen! Het was een hele leuke functie maar te veel reizen, werken op andere locatie (UK) etc. Ik heb geen spijt van de beslissing. Mijn voormalig leidinggevende (van die fiets) vroeg me voor de functie van Coördinator International Office and Admissions Office bij Rechtsgeleerdheid. Ik begin op 1 oktober. Ik heb er reuze veel zin in!

‘Door je wandelcoaching stopte ik met het cirkeltjes denken’, zegt ze. ‘Het hielp me om mijn gedachten naar de toekomst te richten, in plaats van het idee dat ik niet goed genoeg zou zijn. Het opende mijn ogen – mijn wereld was heel klein – nu leerde ik om hoe ik die schijnbare problemen hanteer!’

Julia verheugt zich op haar nieuwe baan. ‘Ik ga met een glimlach aan het werk!’

Wat zijn jouw tips om af te rekenen met gepieker? Vertel ze ons op mijn weblog.

Dank en hartelijke groet,
Hilde Backus
©2012