Wat als doorgaan op de oude weg geen optie meer is?

Ingrid volgde voor en na de zomer het wandelcoachprogramma. Lees haar persoonlijke vertelling en hoe wandelen in de natuur haar vertrouwen geeft om haar weg te vinden.

Ingrid:

Wat wil je ten diepste?
Wat is belangrijk voor jou?
Waar ben jij goed in?
Op welke momenten was je gelukkig?
Wat geeft jou voldoening en wat heb jij nodig om dit te bereiken?

Het zijn relevante vragen op een moment in mijn leven dat doorgaan op de oude weg, tot mijn spijt, geen optie meer is. Het zijn vragen die ertoe doen.

Dromen die ik op voorhand doorhaalde omdat ze mij niet realistisch leken, blijken door een simpele vraag ‘waarom niet?’ toch de moeite waard. Wandelend bespreken van de antwoorden en samen aftasten van nieuwe ideeën helpen om geleidelijk aan weer perspectief te zien.

Alleen wandelend met mezelf lukt het een enkele keer om te genieten van de rust en natuur om mij heen. Maar vaker nemen vervelende herinneringen aan een recent verleden mijn gedachten nog in beslag, als een grijsgedraaid liedje dat in je hoofd blijft zitten omdat je het einde niet kunt vinden. Kennelijk heeft het tijd nodig.

Ingrid Meester

En dan: écht wandelen, op een kustpad ergens in Engeland. Ondanks dat het al ver in oktober is, genieten in een T-shirt in de zon van een cappuccino aan een rustig haventje. De warme fleecevesten blijven vandaag uit en we gaan op weg.
Het pad is eenvoudig te volgen met de zee altijd rechts en op cruciale punten een bord dat de juiste richting aanwijst. Was mijn leven maar net zo overzichtelijk.

Maar toch: wandelen vergroot je zelfvertrouwen. Wandelen is ervaren dat als je de ene voet maar voor de andere blijft zetten, je uiteindelijk je doel bereikt. Wandelen is beleven dat als je staat uit te hijgen van een pittige klim en je terugkijkt naar waar je vandaan komt, je trots voelt om wat je al hebt afgelegd. Wandelen is zien hoever je dan toch nog steeds moet… en dan je rugzak maar weer oppakken. Wandelen is ook ervaren dat je soms kilometers langs een saai stuk moet, maar dat het daarna weer mooi wordt. Het hoort erbij: na een bocht komt altijd weer een nieuwe bocht, met nieuwe vergezichten.

Wandelen aan zee is indrukwekkend. Waar de zee de eerste dag vrijwel rimpelloos in het zonlicht ligt te stralen, is zij de volgende dag woest. Hoge golven slaan stuk op de rotsen, overal witte schuimkoppen en vlokken schuim die door de lucht vliegen. De warme vesten zijn nu hard nodig. Het pad gaat een stukje landinwaarts en brengt ons naar een vlakte die, zover we kunnen kijken bedekt is met varens. Het is één aaneengesloten oranje-bruine herfstdeken waar de wind met enorme snelheid doorheen raast, zodat we bijna worden weggeblazen.

Van alle gedachten die nog in mijn hoofd ronddwarrelden, blijft helemaal niets meer over. Eindelijk is mijn hoofd leeg! Er is alleen nog de overweldigende ervaring van overeind blijven in deze prachtige woeste natuur.

We volgen het pad terug naar de kliffen, maar het is te gevaarlijk. Door een weiland komen we bij een weg die we een poosje volgen. Dat is wandelen ook: als het ene pad niet geschikt is, kun je er langs een andere weg ook komen. En al wandelend is bij mij het vertrouwen ontstaan dat ik mijn weg wel zal vinden. Of, om het simpel te houden, in de woorden van Winnie de Poeh (Benjamin Hoff):

‘Voor het kennen van de weg, moeten we gewoon op weg.
Je dingen doen, liefst met plezier, heel simpel op de Poeh-manier,
maar ga niet zoeken naar de weg, want je zult zien
dan is hij weg.
Ik ben ik en jij bent jij, dat weten we allebei.
Maar als jij nu de dingen doet, de dingen die jij kan,
dan vind je heus de weg vanzelf, en de weg komt achter je an.’

Ingrid Meester

Dank Ingrid, voor je bezielende en inspirerende verhaal.

En lezer, wat deed jij toen je ontdekte dat je niet meer op de oude weg door kon gaan. Of sta je nu op dat punt? Wat ervaar je?
Vertel het ons op het weblog.

Hartelijke groet,

Hilde Backus

© Het Coach Bureau