Van docent naar eigen bedrijf: hoe doe je dat?

In het blog van vorige week zegde Milou (foto) haar baan op.

Ze was docent aardrijkskunde. Ze werd gek van de leerlingen. Individuele begeleiding, daar was ze goed in.

Twee jaar geleden begon ze enthousiast aan haar eigen huiswerkbegeleidingsinstituut.

Milou

Haar doelstelling formuleerde ze zo: ‘Ik help ploeteraars over hun grenzen. Ik laat ze zien dat zij die moeilijke som óók kunnen maken. Ik sluit aan bij wat al lukt en ga dan steeds een stapje verder. Persoonlijk, probleemoplossend en gepassioneerd. Zo begeleid ik.’

Hoe is het haar vergaan?

Ik mail Milou. Ze mailt meteen terug.

Het gaat prima.

Ik heb voldoende leerlingen. Er kunnen er weliswaar meer bij. Maar ik zou ook meer aan marketing kunnen doen. De bomen van mijn dromen groeien tot aan de hemel en ver daarboven. De bomen van de werkelijkheid hebben Pokon nodig.

wolken boven Rhijnauwen

Ik heb een goed inkomen. En mijn werk is interessant. Elke dag. Als ik bekijk wat ik de afgelopen twee jaar heb bereikt, ben ik tevreden. En tevreden is een woord dat ik niet gauw gebruik. Het kan immers altijd hoger, sneller, beter, mooier…

Op een rijtje

Milou somt op hoe het met haar bedrijf gaat:

• Ik heb een groeiend klantenbestand, van groep 2 van de basisschool tot aan het HBO.

• Mijn leerlingen vertellen positieve verhalen. Hun resultaten zijn goed. Ik heb een goede mond-tot-mond-reclamemotor.

• De leerlingen krijgen zelfvertrouwen, boeken vooruitgang, leren weer met plezier en slagen voor hun toetsen.

• De begeleiding is afwisselend: soms doe ik moeilijke vakken (wiskunde en economie) en soms help ik met het leerproces. Ik wissel individuele begeleiding af met werken in kleine groepjes. Dat geeft variatie en maakt dat de week nooit saai is.

• Ik weet steeds beter waarin ik me onderscheid van andere huiswerkbegeleiders. Ik focus op wat leerlingen al kunnen, niet op fouten. Dat is een verademing voor de ploeteraars. Ieder kind heeft talenten. Maar ze hebben pech dat school om andere talenten vraagt. En dan komen ze volgens de norm iets op tekort. Ik kijk naar wat ze wel weten en naar waar het kennistreintje ontspoort. Daar begin ik met ondersteunen. Uiteindelijk rijden ze zelf het volgende station in. Heerlijk om te zien.

• Ik ben thuis in verschillende studiemethoden en ontwikkel me. Voor elke leerling kan ik een passend instrument uit mijn koffer halen. Ik pas geen standaardmethoden en truukjes toe. Inzicht komt bij de leerling als ze de basis begrijpen en die kunnen toepassen. Dan is er niets mis met ‘ouderwetse’ methoden zoals de staartdeling. Kinderen klaren helemaal op als ze zicht krijgen in de brij van cijfers.

• Ik heb zelfs tijd over en ben volleybaltrainer en coach van Bevoc Dames 3. Ook daar groeien mensen, maar nu fysiek. Het wordt een stevig team dat steeds beter speelt.

• Ik heb een fijn weekritme opgebouwd. Ik heb afwisselend periodes waarin ik begeleid, randzaken regel, nieuwe ontwikkelingen volg en me ontspan met sport en vrienden.

• Verder geef ik op twee basisscholen ’s ochtends NT2-begeleiding (Nederlands als tweede taal). Binnenkort overleg ik met een bibliotheek om samen een inloopmiddag voor huiswerk te organiseren. In oktober ga ik bij de politie afgewezen kandidaten klaarstomen voor de selectieprocedure. Ik richt me op communicatie en taalbeheersing.

• En mijn agenda loopt nu, na de rustige zomervakantie, weer aardig vol met klanten voor bijles en studiebegeleiding.

• Maar het allerbelangrijkste is: ik werk met mijn sterke punten, en ontwikkel die steeds verder. Op dit moment zit ik midden in het schrijfproces voor twee aardrijkskundemethoden voor uitgeverij Malmberg. Mijn voorwerk voor de eerste methode ging zo goed dat de uitgever me een spoedklus aanbood voor een andere methode.

Twee jaar geleden stelde je een wondervraag. Je gooide voorzichtig een balletje op over ZZP-er worden. Ik had nooit kunnen voorzien dat dat zoiets groots zou worden. Ik zag er niet eens een levensvatbare kiem in. Zonder onze wandelgesprekken was ik er misschien pas na omzwervingen langs vele klassen vol ongeïnteresseerde pubers achtergekomen wat ik wilde.

Maar waarschijnlijker is dat ik een kantoorbaan had. Niet vervelend, misschien. Maar die zou zeker niet zo mijn hart en ziel (en hoofd) hebben geraakt als de ‘baan’ die ik nu heb!

Milou de With www.handsonstudiebegeleiding.nl

September 2012