Promotie: fijn! Of chronische maagpijn?

Reorganisatie

Bij Reina (49) staat een reorganisatie op stapel. Er wordt een keuze van haar verwacht en ze wil goed beslagen ten ijs komen. Maar wat wil ze?

Ze studeerde pedagogie. Haar studie was een worsteling en vooral het schrijven van haar scriptie vond ze vreselijk. Inmiddels werkt ze 10 jaar in de preventieve gezondheidszorg voor ouderen. Eerst in een uitvoerende functie, nu als beleidsmedewerker. Haar werk gaat over een goede en veilige leefstijl: gezond eten, omgaan met eenzaamheid en veilig bewegen.

Reina kan goed opschieten met haar collega’s, ze vindt haar werk best leuk maar toch wordt ze er gestrest van. Ze eet er minder goed van. Pijn in haar maag. Met de reorganisatie op komst, weet ze niet wat ze wil. ‘Straks komt het belangrijke keuzegesprek en weet ik niet eens wat ik wìl,’ verzucht ze.

Moeten

Daar komt ze. Ze is mooi en verzorgd en ja, mager is ze wel. Tijdens onze eerste wandeling merk ik dat ze een gemakkelijke prater is. Ze is een sociaal dier, een gezellig mens.

Maar ze moet ontzettend veel van zichzelf. Ze vertelt over haar huis en tuin waarvan ze vindt dat ze die op orde moet hebben. Haar uiterlijk moet op en top zijn. Het lijstje van ogenschijnlijk leuke dingen, die ze van zichzelf moet, wordt steeds langer.

Ze moet een lieve moeder zijn.

Ze moet een zorgzame oma zijn.

Ze moet vrolijk zijn.

Ze moet naar de vrijdagmiddagborrel van het werk.

Ze moet vragen aan haar collega’s hoe het met ze gaat.

Ze moet thee voor ze halen.

Alleen

Ze wil alleen zijn. Alleen thuis. Dan is er niemand voor wie ze iets moet doen. Geen dwingende ogen.

‘Maar vaak komt daar dan weer iets tussen. Iemand die onverwacht langskomt en dan voel ik me toch verplicht om te vragen of ze blijven eten.’

Zorgeloze veranderingen

We wandelen en zien de bloesems aan de kersenbomen in Amelisweerd. Ze geniet ervan. Ze ontspant.

‘Hoe ziet het eruit als je zorgeloos bent?’

‘Dan zit ik lekker ergens in een huisje, in mijn eentje, niemand om rekening mee te hoeven houden en niemand om voor te zorgen. Dan ontspan ik en kook ik voor mezelf.’ Ze vertelt hoe ze er van zou genieten. Ze kent een huisje in het zuiden van het land. Ze besluit dat ze er een week naar toe gaat.

‘En als je in je huisje bent en je denkt aan je werk, wat zou er anders zijn op je werk?’

‘Dan zou ik minder schrijven’ zegt ze beslist. ‘Oh, als dat zou kunnen!’ Dan zucht ze. Ze vertelt dat dit een onvermijdelijk onderdeel van haar werk is sinds de promotie naar een regiefunctie. Een promotie waar ze zich nog zo gevleid bij voelde.

Bewust worden en handelen

Tijdens de volgende wandeling ziet Reina er weer picobello uit, alles ton sur ton in aardetinten. Ze straalt ook wat meer rust uit. ‘Dat klopt,’ zegt ze, als ik ernaar vraag. ‘Ik ben me meer bewust van wat ik doe en wat ik van mezelf moet. Ik ben vaker alleen geweest. Over twee weken ga ik naar het vakantiehuisje.’

Natuurlijke talenten

We ontdekken haar talenten. Reina was in haar uitvoerende werk heel succesvol. Het past bij haar natuur. Ze is creatief met haar ideeën en improviseert gemakkelijk, ze is sociaal, een doener en ze vindt het leuk om voor groepen te spreken. Dan verleidt ze haar publiek en worden ze enthousiast. Reina is dan in haar element. Ze vindt dat ze meer moet lezen voor haar werk. ‘Maar daar hou ik helemaal niet van.’

Het wordt steeds duidelijker dat Reina veel meer een uitvoerder is, een aanpakker, een prater. De regiefunctie past eigenlijk niet bij haar.

Ze ziet het, erkent het en het geeft haar rust. ‘Laat ik nu gewoon doen waar ik goed in ben en stoppen met op mij tenen lopen’.

Kort na deze wandeling bespreekt Reina haar conclusie met haar manager. Zij belooft dit in de overwegingen mee te nemen in de veranderingen die gaande zijn in de organisatie.

Een stapje terug kan ook een stap vooruit betekenen

Haar wens wordt gewaardeerd en gehonoreerd. Reina krijgt weer een uitvoerende functie. Er is een nieuw preventieprogramma waarvoor ze eropuit moet trekken, naar ouderenorganisaties, onder de mensen, wég van de computer. Feitelijk is het een stap terug in functie maar voor Reina een stap voorwaarts.

Geven om te leven

Wat is dat toch dat onbegrensde moeten geven? Wat zou er gebeuren als ze het niet zou doen?

We staan stil op de brug over de Kromme Rijn. Reina mijmert. ‘Als ik niet geef, dan voelt de ander zich niet gewaardeerd.’

We turen over het water. Het is stil in Amelisweerd. ‘En als de ander zich niet gewaardeerd voelt? Wat gebeurt er dan met jou?’

‘Dat kan niet, ik moet het doen!’, zegt ze meteen. En in mijn stilte: ‘dan is het net of ik niet besta, alsof ik niet leef.’

In dit besef ontspant ze ook weer. Ze ziet dat ze het voor zichzelf doet. ‘Het is bevrijdend’, zegt ze.

We doen een oefening in de natuur en ik laat haar kennis maken met de Innerlijke Vriend.

Begrenzen maakt autonoom

‘Ik voel heel goed wanneer ik een grens overga, dat voel ik meteen in mijn maag. Zuur.’

Alleen zijn is voor Reina het antwoord geworden op te veel geven. Ze ziet nu in dat zij zich verbonden voelt door dingen te moeten doen voor anderen. Als ze iets voor een ander doet, komt er ook altijd weer een reactie.

Als ze doet wat zij zelf wil, staat ze los en is ze autonoom. Dat is fijn maar ook eng. Ze is er klaar voor.

‘Op mijn werk zit ik veel beter nu, maar ook thuis ben ik bewust veranderingen aan het doorvoeren. Ik was laatst in mijn voortuin aan het werk en een buurvrouw liep langs. We maakten een praatje.

Normaal zou ik mezelf verplicht voelen haar uit te nodigen voor een kopje thee. Nu hield ik het praatje kort en zei dat ik graag verder tuinierde. Ik voelde me vrij en krachtig. Ik wees haar helemaal niet af. En het gekke is, ik voel meer verbonden met anderen!’

​‘Zullen we een taartje uitkiezen bij de Veldkeuken?’, vraag ik. Jaa, gromt ze, daar heb ik zin in!

Tips van Reina voor als je maagpijn krijgt van je werk

Een stapje terug

Herken je dat? Je maakt promotie en je loopt chronisch op je tenen. Misschien zie je dan, net als Reina, dat je er tijdens je studie al een hekel aan had. Soms past een functie onder je niveau beter. Overigens, er is niets mis met een tijd op je tenen lopen in een nieuwe functie, maar als een belangrijk deel blijvend te veel vraagt, zit je niet goed.

​Grenzen stellen

Heb jij, net als Reina, moeite om grenzen te stellen maar voel je ze wel goed? Heb je het gevoel dat mensen steeds een beroep op je doen? Dan is het goed om je op tijd terug te trekken en rust te nemen. Vanuit rust weet je weer wat je wilt.

Maar vraag je óók af wat je aanname is. Reina dacht dat anderen het nodig hebben om zich gewaardeerd te voelen. Wat is jouw aanname? En klopt deze ook?

Ontdek je grenzen in de natuur

Om je grenzen beter te voelen, moet je naar jezelf kunnen luisteren. De natuur geeft je daar alle ruimte voor. Wandelen is dan ook een goede manier om je grenzen beter te voelen.

Veel wandelplezier!

Je reactie en persoonlijke ervaring is welkom op het weblog.

​Hartelijke groet,
Hilde Backus
© Het Coach Bureau