Faalangst: Welke authentieke kwaliteit verbergt het?

Astrid (48) werkt in de marketing en communicatie tot dat ze 12 jaar geleden zwanger wordt. Dit aankomende nieuwe leven zet haar aan het denken over haar werk. Ze besluit het bedrijfsleven te verlaten en start de studie psychologie. Daarin loopt ze stage met pubers. Ze weet niets van pubers en tot haar verbazing vindt ze leuk. Maar tegelijkertijd ook spannend en stressvol. ‘Ik denk altijd: dat zal wel niet goed gaan, ik doe het niet goed.’

Astrid

Maar het gaat wel goed en ze krijgt er zelfs een baan. Inmiddels werkt ze al jaren als consulent Dienst Gezondheid en Jeugd. Het werk kost haar ondertussen veel energie door bureaucratie en procedures. Ze mist ook wel de aansluiting bij collega’s. Naast haar baan heeft ze een bureau voor pubers in school- en studiekeuze begeleiding.

Onzichtbaar

Astrid heeft weinig opdrachten en ze verdient er eigenlijk niets mee. Ze doet dit werk met zoveel overgave en ze doet zo veel extra werk en nazorg dat ze niet in rekening brengt, dat haar man laatst vroeg of het nou werk of hobby was. Een hobby kost namelijk geld en Astrid maakt kosten met de inkoop van testen. Hij bevestigt wat ze op haar werk ook zeggen: ze maakt zich wat onzichtbaar.

‘Ik wil er achter komen of ik nou geschikt ben voor een eigen bedrijf of niet. Als ik er te schijterig voor ben, kan ik beter stoppen. Ik wil ontdekken welk werk ik het liefste doe en mezelf serieus nemen en ook zo neerzetten.’

Alleen maar dénken

Tijdens de eerste wandeling praat ze over de onrust die ze van binnen voelt. ‘Ik zoek al mijn hele leven naar een uitingsvorm voor mijn creativiteit. Mijn hoofd spat uit elkaar van ideeën maar ik kan er niks mee. Want ik ben niet handig en ik kán niks. Het enige wat ik doe is denken; denken hoe ik dingen beter kan doen. Ik ben bang fouten te maken. Ik voel eigenlijk niets meer, ook mijn lichaam is stram. Ik denk alleen maar.’

We lopen verder terwijl een flauw zonnetje voor wat warmte zorgt. Dan vertelt ze: ‘ik heb eigenlijk nergens echt plezier in. Ik maak mezelf onbelangrijk. Daarom kan het niets worden met mijn eigen bedrijf.’

Willen

Ik kijk naar haar. Haar gezicht staat op somber. ‘Kom’, zeg ik, ‘we gaan op onderzoek uit wat je goed doet. Ben je in voor een experimentje?’. We doen een wandelcoach-oefening die aanslaat.

‘Ik wil mijn creativiteit vormgeven, plezier maken en innerlijke rust voelen.’ Ze tuurt het weiland in. ‘Ik wil werk doen waarbij ik mijn eigen mening kan uitspreken. Ik wil mijn ideeën kunnen presenteren. Veel leren en ergens helemaal in duiken.’

We zitten inmiddels taart etend op het terras van de Veldkeuken. ‘Ik wil het thuis gezellig hebben, genieten van de natuur, veel lezen, naar film en theater gaan. Vrienden en familie zien.’

Onbevangen eigen koers varen

Nu ze op dit spoor zit, zie ik haar gezicht ontspannen en haar houding veranderen. Ze glimlacht. ‘Ik wil onbevangen zijn en mijn eigen koers varen!’

Ik vraag haar om zich heen te kijken of er iets is dat ze associeert met deze standvastige onbevangenheid. Ze kijkt om zich heen naar de natuur en het oude Landhuis en zegt dan ‘de Veldkeuken’.

‘De Veldkeuken is origineel, eenvoudig, basic, het heeft mooie kleuren, het is warm, ik zie leuke, inspirerende mensen, het is dichtbij natuur, het heeft mooie sfeer. Puur, oorspronkelijk en creatief.’

Wie ben je echt?

‘Is dat wie jij bent?’, vraag ik. Astrid laat zich achterover vallen in haar stoel. Zo had ze het nog niet bekeken. ‘Eigenlijk wel’, zegt ze vol verbazing. En even later: ‘als dat zo is, kan ik werken in casual kleding en gewoon op mensen afstappen, mezelf zijn. Eigenlijk ben ik juist heel gevoelig.’ Ik zie hoe de tobberige Astrid zichzelf wordt. Ze lacht en ziet er vrolijk uit.

Ontspanning en gevoel dichtbij

Als ik haar in de volgende wandeling weer zie, vertelt ze verbaasd dat ze niet wist dat ze zich zó kon voelen. ‘Ik ben altijd zo aan het denken uit angst om te falen, terwijl ontspanning en gevoel zo dichtbij zijn. Ik zie haarscherp dat de innerlijke criticus een gecreëerd beeld is. Lachen en uitproberen mág. Lef hebben, gevoel voor sfeer en oorspronkelijkheid, dát is hoe ik echt ben.’

Talenten

Ze doet het Talentenonderzoek. Ze is heel creatief op een conceptuele manier, ze kan goed out of the box denken. Ze is empathisch, betrokken, behulpzaam, straalt rust uit naar anderen en ziet het unieke in mensen. Ze is in staat moeilijke dingen bespreekbaar te maken en contact te maken met pubers. Ze weet hoe ze ouders milder kan stemmen. Astrid is leergierig, analytisch, heeft een brede interesse, ze gaat voor beste resultaat.

Faalangst in zijn authentieke kwaliteit

Ze wijst haar kwaliteiten niet af maar omarmt ze. Ze ziet in dat luisteren een kwaliteit is. ‘Ik heb behoefte aan een werkomgeving met voorbereidingstijd om overzicht te creëren. Ik wil echte kwaliteit afleveren. Nu lijkt het geen faalangst meer maar iets wat ik wil: kwaliteit leveren en het beste geven.’

Ze ziet in dat ze haar intellectuele belangstelling en het out of the box denken, steeds afwees omdat ze dacht dat ze er niets mee kon. ‘Ik had altijd het idee dat creativiteit iets is dat je met je handen moest doen.’ Dat maakte dat ze niet uit de voeten kon met haar ideeën, zichzelf afwees en er stram en angstig van werd.

Producten

We gaan aan de slag om haar nieuwe inzichten concreet te maken. Astrid wil graag met jongeren en hun ouders werken en haar bedrijf stevig neerzetten. Haar producten kunnen concreter. We maken samen de basis van een product, een signaalkaart voor jongeren, om tijdig de signalen te herkennen om schoolverlating te voorkomen en om de jongere dan doelgericht te begeleiden.

We stellen ook een tarief vast voor het hele traject waarin alles is doorberekend: voorbereiding, testen, gesprekken, reiskosten en nazorg. Dit geeft haar een handvat om aan de slag te gaan. Ze ziet het helemaal zitten en ontwikkelt nog 3 producten. Die zet ze in een nieuwsbrief en stuurt ze naar scholen en ouders.

Ik ben terug als nooit tevoren

De keer daarna is het windkracht 9. Als we hebben afgesproken zie ik Astrid buiten wachten. Ze staat zelfverzekerd, vastberaden. Ze stáát. Als ze me ziet, vertelt ze enthousiast. ‘Er komt zo veel op me af door die nieuwsbrief. Ik heb deze week drie opdrachten van scholen om jongeren te testen en ik vraag gewoon mijn tarief! Er bellen allerlei potentiële klanten, via-via. Ik krijg er zo’n energie-boost van. Ik ben terug als nooit tevoren.’

Geld

We lopen langs een weiland, een reiger vliegt op. ‘Ik vertrouw erop dat ik goed ben. Ik geef jongeren en hun ouders een goed gevoel.’ Opgetogen vertelt ze wat ze al heeft bewerkstelligd met een jongen met Asperger. ‘Alles valt op zijn plek. ‘Ik begeleidde hem naar een passende opleiding. Hij blij. Iedereen blij.’

Ik laat de ouders inzien dat hun kind prachtige kwaliteiten heeft waar te weinig mee wordt gedaan. Door alle omstandigheden zie je die niet meer. In de gesprekken gaan we doelgericht op zoek om keuzes te maken en de volgende stap te zetten mèt die kwaliteiten. Iedereen kikkert op van deze benadering. Ik kan dit gewoon. En het leuke is: er staat ineens geld op mijn rekening. Onze vakantie gaat er anders uit zien! Vancouver, here we come!’

Leven is veranderd

Samen buigen we ons over haar website. Spontaan ontstaat er haar passende nieuwe domeinnaam www.juffrouwhelder.nl. Astrid was altijd erg bezig was om serieus over te komen. Haar oude website was opgezet met diezelfde serieuze gedachte. Die gaat op de schop en Astrid laat haar creativiteit de vrije loop. ‘Er komt ook een wandelproduct. Jongeren willen helemaal niet stilzitten, die willen bewegen.’

Na een stuk appeltaart bij de Veldkeuken, kijkt ze me aan. ‘Het wandelcoachprogramma heeft echt mijn leven veranderd. Ik verdiep me in mijn nieuwe website, ga trainingen volgen voor een nieuwe test en krijg steeds meer opdrachten. Jij nam mij serieus zonder dat het zo serieus was. En ik heb me eraan overgegeven. Ik voel me stevig in wie ik oorspronkelijk ben. Ik vind dingen wel eng maar weet nu: ik heb altijd mezelf.

Hilde Backus