Zomerserie De Stoute Schoenen Vandaag: Annet

Door gastblogger Elles Messchaert

Amsterdam staat bekend om zijn grachten, de mooie historische binnenstad en de culturele rijkdom van de vele musea. Omringd door snelwegen die elke dag bij de fileberichten worden gemeld, heeft het niet echt een groen imago. Toch heeft ook onze hoofdstad de wandelaar veel mogelijkheden te bieden. 

Deze week in Stoute Schoenen: op zoek naar het verhaal van een wandelaar in het Amsterdamse Bos.

Op zoek naar een interessante wandelaar fiets ik het bos in. Nou ja, bos? Ik passeer eerst een (overvolle) parkeerplaats, dranghekken, verkeersregelaars en een heleboel voetgangers. Ze blijken op weg te zijn naar de Bosbaan, waar een roeiwedstrijd plaatsvindt.

Ik besluit een stukje door te fietsen, verder het terrein op en dieper het bos in. Via brede fietspaden passeer ik voetbalvelden, waar uitgelaten gespeeld wordt door volwassen mannen. In een speeltuin omringd door bomen spelen kinderen joelend met water. Op de paden flaneren voetgangers, leren kinderen rolschaatsen en passeer ik een openlucht-galerie. In de zijpaden staan enorme foto’s tentoongesteld.

Hoe verder ik van de parkeerplaats wegfiets, des te rustiger de paden worden. Er is hier minder recreatieve afleiding voor de wandelaar, het bos lijkt hier meer bos te kunnen zijn. Ik parkeer mijn fiets en loop een willekeurig pad op. Een tijdlang kom ik niemand tegen en dat verbaast me. Het is tenslotte een zonnige zondag en ik ben niet gewend om in Amsterdam ‘alleen’ te zijn. Ik geniet.

Dan zie ik door de bomen een mede-wandelaar. We lopen in dezelfde richting, gescheiden door een dichtbegroeide bomenrij. Ik kan haar daarom niet goed zien, maar ze lijkt een papiertje vast te hebben. Ze loopt in een pittig tempo. Na een tijdje kruisen onze wegen op het kruispunt waar zij stil is gaan staan zie ik kans om te vragen ze aan het doen is. “Ik zoek het vervolg van wandelroute 2”, zegt ze, terwijl ze op een plattegrondje tuurt. “Volgens mij moet ik hier naar beneden.” Ik vraag of ik een stukje mee mag lopen en wijs naar het pad dat volgens mij bij route 2 hoort.

Terwijl ik mijn best moet doen om deze vriendelijke vrouw van middelbare leeftijd bij te benen, vertelt ze dat ze uit Alkmaar komt en aan het ‘voorlopen’ is. Aan de blik op mijn gezicht ziet ze dat dat woord nadere toelichting vereist.
“Ik ben lid van een wandelclub. Het is deze maand mijn beurt om een route voor te bereiden. Ik koos voor de Lange Bostocht. Die loop ik nu dus, als voorbereiding.”

Een wandelclub, dat klinkt gezellig! 
“Ja, dat is het zeker. We zijn meestal met z’n tienen en na de wandeling heb je iedereen gesproken. Dat vind ik erg prettig, die ongedwongen sfeer waarin we elkaar opzoeken en stukken met elkaar oplopen.”

Ik kan het me voorstellen, naast elkaar praten is anders dan tegenover elkaar. Gaat haar voorkeur dan dus uit naar wandelen in gezelschap? “Nee, dit vind ik ook heerlijk hoor, zo alleen. Ik geniet er erg van. Ik hou vooral van het ritme van het wandelen, als ik alleen ben. Dan kom ik in een soort flow en gaan mijn gedachten overal heen. Heel ontspannen. En wat ik ook fijn vind in een gebied als dit, zijn die doorkijkjes die je soms ineens hebt.” Terwijl we de heuvel afdalen en met het pad de bocht om gaan, zien we achter de bomen een groot veld liggen. “Geeft toch ineens een heel ruimtelijk gevoel”.

Of ze in haar dagelijks leven baat heeft bij haar hobby? “Nou, eigenlijk wel ja. Ik breng sowieso veel tijd buiten door, ook op de fiets, maar als ik wandel kan ik mijn hoofd extra goed leegmaken en dat is soms wel broodnodig.”

Ik vraag haar wat ze doet in het dagelijks leven. Heeft ze soms een veeleisende baan?
“Dat heb je goed ingeschat ja. Ik werk in de hulpverlening, als maatschappelijk werker. Erg leuk en veelzijdig maar soms heb ik veel op mijn bord. Dit helpt me dan echt.” Ze maakt een weids gebaar met haar armen. “Volgens mij is ook bewezen dat wandelen helpt bij stress en somberheid.”

Ze heeft gelijk: hoogleraar Natuurbeleving Agnes van den Berg deed er onderzoek naar. Alleen al het kijken naar groen zorgt voor een betere stemming, concludeerde zij. Het hoeft dus niet perse een uitgestippelde wandeltocht te zijn in een uitgestrekt natuurgebied. Ook aangeplante parkjes vlakbij huis en zelf posters of natuurfilms helpen al om stress te verminderen.

“Ik vind het leuk om met je te kletsen hoor, maar volgens mij zat jij er toch naast toen je dit pad aanwees. Ik heb al een tijdje geen geel paaltje gezien en ik moet bijhouden hoe lang ik over de route doe. Dus als je het niet erg vindt, loop ik weer terug naar het kruispunt.” Ik excuseer me voor de vergissing die haar nu extra tijd kost.
“Geeft niet, dit is precies waar ‘voorlopen’ voor bedoeld is. Dag!” Ze draait zich om en loopt vastberaden de heuvel weer op. Na een paar meter zwaait ze naar me. Er is geen spoortje stress op haar gezicht te bekennen.

Elles Messchaert

Elles volgde de Wandelcoachopleiding.  Al schrijvend aan haar reflectieverslagen voor de opleiding herontdekt ze haar plezier in schrijven. Creatieve (schoolkrant)schrijfsels waren in de loop der jaren verdwenen in wetenschappelijks papers en scripties. Haar verslagen beginnen braaf maar veranderen in heuse krantartikelen, zonnetjes van de week, editorials, boeiende recensies, een vrolijk moodboard en een rubriek De Stoute Schoenen.
De Stoute Schoenen zet ze voort in deze Zomerserie. De mensen die ze al wandelend interviewt zijn echt, evenals hun verhaal.
Eerder schreef ze: Tere gevoelens en de natuur, over haar eerste proefklant in de Wandelcoachopleiding.
Elles Messchaert is psycholoog, verlieskundige en wandelcoach. Zij coacht jongeren die een dierbare zijn verloren met de vraagstukken die dat met zich meebrengt.

We stellen je reactie op dit artikel zeer op prijs. Laat het ons weten op ons weblog.

Hartelijke groet,

Hilde Backus
© Het Coach Bureau