Zomerserie De Stoute Schoenen. Vandaag: Rick

Door gastblogger Elles Messchaert

De regelmatige wandelaar herkent het misschien wel: die nieuwsgierigheid naar wat er omgaat in het hoofd van die eenzame, wat droevig kijkende voorbijganger. Of juist van de passant die de regen niet lijkt te voelen en tevreden doorstapt.

In deze rubriek trekt de reporter de Stoute Schoenen aan en gaat ze op zoek naar het verhaal achter de voetstappen. Deze week in een natuurgebied vlakbij Hoofddorp. 

Het had een zonnige zaterdag moeten worden, maar na een aantal stralende dagen komt vandaag de regen met bakken uit de hemel. Hoosbuien en opklaringen wisselen elkaar in rap tempo af. Geen typisch wandelweer maar wel lekker verfrissend, zo ben ik van mening. De vraag is alleen: zijn er wandelaars te vinden die deze visie delen?

Na een kwartiertje waarin slechts hardlopers en doorweekte fietsers passeren, zie ik dat iemand me vanuit de verte tegemoet loopt. Een man, geloof ik, zijn leeftijd is niet goed te schatten van deze afstand. Hij heeft geen paraplu maar loopt rustig, slentert haast. Hij lijkt geen last te hebben van de regen, misschien omdat de hoge bomen het merendeel tegenhouden.

Als hij dichterbij komt, zie ik dat hij rond mijn leeftijd is en inderdaad een soort rust uitstraalt.
“Ik moet er gewoon elke dag even uit”, antwoordt hij op mijn vraag wat hem hier brengt, in dit weer. De nadruk legt hij op ‘moet’.
“Ik kom niet vaak in dit gebied, maar ik had behoefte aan een lange wandeling. Die regen neem ik voor lief, het heeft ook wel wat toch?” Boven ons tikt de regen inderdaad knus op het beschermende bladerdak.

Ik vraag hem wat hij bedoelt met ‘eruit moeten’. Hij glimlacht. “Ja, dat klinkt misschien een beetje zwaar, maar ik bedoel vooral dat ik niet de hele dag binnen kan zitten. Als kind al niet, toen speelde ik ook rustig urenlang buiten in de regen. Als ik niet op zakenreis ben, werk ik voornamelijk vanuit huis en na een tijdje komen de muren gewoon op me af.”
Hij kijkt me serieus aan en vervolgt: “Behalve ‘uit huis moeten’ bedoel ik ook ‘uit de toestanden in mijn leven’.”

Ik kijk hem vragend aan. “Het is een beetje persoonlijk, maar ik lig momenteel in scheiding. Een hele tijd al eigenlijk en het wordt er niet gezelliger op tussen mij en m’n ex. We hebben 2 kinderen, die ik wil beschermen tegen die ellende. Maar soms ben ik zo boos, voel ik me zo machteloos, dat ik echt even weg moet. Dan kom ik bijvoorbeeld hierheen.”

Ik zeg dat hij inderdaad veel aan zijn hoofd heeft en vraag wat de natuur hem brengt op zo’n rotmoment. “Als ik hier wandel, ben ik eerst vooral stoom aan het afblazen. Als je me eerder had aangesproken, was ik waarschijnlijk gewoon doorgelopen. Maar na een tijdje stevig doorlopen en van binnen vloeken, word ik wat rustiger.”

Ik vertel hem dat wat hij ervaart klopt met onderzoek op dit gebied: na een kwartier in de natuur nemen stressgevoelens al af en komt er ruimte voor vrije gedachten.
“Weet je, het zal wel gek klinken, maar de natuur kalmeert me op een bepaalde manier. Waar dat in zit? Ik weet het niet….”. Hij neemt de tijd om erover na te denken. “Ik denk dat het komt omdat ik mezelf op zo’n moment heel erg zielig vind, heel overspannen,  overbelast, van alles. En de natuur staat hier gewoon te staan. Ook als ik allang weer thuis ben, gaat alles hier gewoon onverstoord door. Het…. Ja, dat is het: het relativeert dingen voor mij. Alsof deze boom zegt: ja, het is allemaal heel erg voor je, maar ik sta hier al honderd jaar en groei zo nog honderd jaar door.” Ik lach om zijn voorbeeld maar begrijp heel goed wat hij bedoelt. De natuur doet inderdaad iets met het perspectief van mensen.

Ik vraag hem of hij bezig is met de omgeving tijdens het wandelen. “Ja, na dat eerste stuk waarin ik loop te stampen, ga ik vanzelf langzamer lopen. En meer opletten. Ik zag net een nestje merels, heel leuk, ik heb er een tijdje bij staan kijken. Er schiet me nu trouwens iets te binnen, we hadden het er toch over dat de natuur relativeert? Telt natuur in je eigen tuin dan ook mee? Ik had namelijk een nestje bij mijn schuur, de hele dag vloog er een vogel af en aan met wormpjes enzo, heel leuk. Uit dat nest zijn twee kleine vogeltjes gevallen, of geduwd, ik weet dat niet precies. Hoe dan ook, mijn kat had ze te pakken voordat ik erbij kon komen. Ik zag het zo gebeuren en ik werd er naar van. Maar aan de andere kant denk ik op zo’n moment: dat is pas rot, die moeder-vogel die in een klap al d’r kinderen kwijt is. Zit ik een beetje te zeuren over hoge alimentatie. Relativeert te boel toch?”
Ah, die arme vogeltjes. “Ja”, knikt hij, “maar weet je, een week later zat die vogel gewoon weer te broeden. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Daar kunnen wij mensen toch wat van leren he.”

Hij heeft gelijk, de natuur houdt ons een spiegel voor. En als we maar genoeg tijd in de natuur doorbrengen, is dat niet alleen heerlijk, maar ook nog eens heel leerzaam.

Elles Messchaert

Elles volgde de Wandelcoachopleiding.  Al schrijvend aan haar reflectieverslagen voor de opleiding herontdekt ze haar plezier in schrijven. Creatieve (schoolkrant)schrijfsels waren in de loop der jaren verdwenen in wetenschappelijks papers en scripties. Haar verslagen beginnen braaf maar veranderen in heuse krantartikelen, zonnetjes van de week, editorials, boeiende recensies, een vrolijk moodboard en een rubriek De Stoute Schoenen.
De Stoute Schoenen zet ze voort in deze Zomerserie. De mensen die ze al wandelend interviewt zijn echt, evenals hun verhaal.
Eerder schreef ze: Tere gevoelens en de natuur, over haar eerste proefklant in de Wandelcoachopleiding.
Elles Messchaert is psycholoog, verlieskundige en wandelcoach. Zij coacht jongeren die een dierbare zijn verloren met de vraagstukken die dat met zich meebrengt.

We stellen je reactie op dit artikel zeer op prijs. Laat het ons weten op ons weblog.

Hartelijke groet,

Hilde Backus
© Het Coach Bureau