Vandaag een verhaal geschreven door Aat van der Harst, gastdocent in mijn Wandelcoachopleiding. Vorig jaar schrijft hij het inspirerende wandelboek Wandel je wijzer, stad en natuur als coach.
Een paar jaar geleden wandelt hij vanuit zijn huis in Leusden naar Santiago de Compostela. Onderweg ontstaan nieuwe verrassende plannen: hij besluit het grote consultancybedrijf te verlaten en te kiezen voor een leven als Wandelcoach. Een grote opluchting èn uitdaging.
Aat is een wandelaar in hart en ziel en neemt je mee op die weg. In dit verhaal verkent hij de invloed van zijn lange wandeling door Europa op weg naar Santiago de Compostela. Wat voor verhalen ontstaan er onderweg?
Laat je inspireren! Voel je vrij te reageren op het artikel. Aat leest je reactie en zal er op reageren.
Verhalen onderweg
Het Besluit
Ik wandel door mijn oude stad. Het is een zonnige lenteochtend en de terrassen stromen al vol. Zoals ik dat vaker doe, loop ik naar de boekenwinkel en kijk op de afdeling reisboeken. Mijn oog valt op een boek met de titel ‘Voetwegen door Europa’. Ik pak het en lees dat er nog steeds een netwerk van voetpaden door ons werelddeel loopt en dat het al zo is sinds de middeleeuwen. Toen liepen marskramers honderden kilometers om hun waren te verkopen in verre landen en pelgrims gingen op weg naar een heilig graf in de verte.
Ook nu nog gaan mensen op weg voor wandelingen van weken, soms zelfs maanden. Op de laatste pagina van het boek staat een kaart van Europa met een rode lijn die dwars door België en Frankrijk loopt, het grote gebergte oversteekt en in Spanje loopt tot een plaats aan de oceaan met de naam Finisterra. Ik stel me voor hoe het zou zijn om naar het einde van de aarde te gaan lopen en eigenlijk is op dat moment het besluit genomen, al overzie ik de consequenties nog niet.
Kathedraal op de heuvel
Een tijd later. Ik sta in een uitgestorven Frans dorp te schuilen tegen de regen. Om de hoek komt een man met een ezel. De ezel heeft er zo te zien weinig zin in om verder te lopen, want hij blijft stokstijf staan. Ik maak kennis met de man. Hij woont in de buurt van Reims en is ook op weg naar het einde van de aarde.
Hij vertelt me over de voordelen van het wandelen samen met een ezel: hij draagt je bagage en in elke dorp heb je meteen contact, want iedereen wil de ezel aaien en biedt je een maaltijd en onderdak aan. Pelegrina heet de ezel en het is inderdaad een prachtbeest.
Als het droog wordt, heeft Pelegrina er weer zin in en rent vooruit op onze weg naar de kathedraal op de heuvel. We komen bij een klein onooglijk huisje. Er staat een man voor, die ons wenkt. Als we dichterbij komen, vraagt hij ons of we koffie lusten. We komen binnen in een kleine armoedige kamer, waar een vrouw ons begroet en koffie gaat zetten. We krijgen een grote mok vol en er wordt stokbrood met jam naast gezet.
De man en de vrouw vertellen ons dat ze in Parijs gewoond hebben, dat ze toen werkeloos zijn geworden en hun huur niet meer konden betalen. Toen zijn ze naar dit kleine huisje op het platteland getrokken. Er is geen elektriciteit, geen stromend water. Water halen ze bij een pomp. In de avond zitten ze hier bij kaarslicht. Ik wandel een eeuwenoude route, maar ben hier echt in de middeleeuwen terecht gekomen.
Ze heten Francis en Martine; ze hebben niets, ze bestaan niet officieel in de moderne Franse samenleving en worden waarschijnlijk niet meegeteld bij een volkstelling. Voor ons zijn ze heel speciaal. Ze lopen met ons mee tot de hoek van de weg en wijzen ons de kathedraal boven op de berg. Zwijgend lopen we naast elkaar de heuvel op naar de kathedraal. Het is een mooie mis, het koor zingt prachtig, maar met onze gedachten zijn we nog in het plaggenhutje zonder stromend water.
Einde van de aarde
Ik sta op een rots aan de oceaan. Dit is de plek waarvan middeleeuwers dachten dat het het einde van de aarde was. Finisterra hebben ze de plek gedoopt. Het is een winderige herfstdag. De kleine vissersboten hebben het zichtbaar moeilijk op de hoge golven dicht bij de rots. Naast me staat de man met de ezel, die ik lang uit het oog verloor, maar nu gelijk met mij hier staat.
Hij vertelt me, dat hij onderweg besloten heeft om niet terug te keren in zijn oude baan op het grote kantoor in de stad. Hij gaat zijn droom volgen, vertelt hij me. Al lang is zijn hobby meubels maken. Elk moment in zijn vrije tijd besteedt hij daaraan. Het moment is gekomen om er ook echt werk van te gaan maken. Hij zal volgende week, als hij weer thuis is, op zoek gaan naar een werkplaats. Zijn ogen schitteren als hij het vertelt. Ik vind hem dapper, dat hij in tijden van crisis een zekere baan opgeeft en kiest voor een onzeker bestaan. We nemen afscheid en ik wens hem veel succes. Zal ik ook zo dapper blijken?
De thuiskomst
Ik ben alweer een week thuis. Ik loop onder de oude stadspoort door in de richting van het marktplein. Het is een gure herfstdag en de terrassen zijn opgeruimd. In mijn hoofd buitelen herinneringen aan al die landschappen, steden, ontmoetingen onderweg. Het was een weg waarvan elke stap de moeite waard was. Ik wandel mijn geliefde boekenwinkel in en herinner me hoe het allemaal begon met een boekje dat ik toevallig inkeek. De eerste stap is daar gezet.
Aat van der Harst is Wandelcoach, Verhalenverteller, Schrijver en Trainer. In de Wandelcoachopleiding leert hij deelnemers verhalende wandeloefeningen waarmee zij coachklanten kunnen helpen met verbeelden en het nemen van besluiten. Lees meer over Aat op www.verhalenonderweg.nl.
Dank Aat, voor je prachtige en inspirerende verhaal. Maakte je ook een lange wandeling, of denk je erover? Wat was de impact op jou of wat hoop je te ervaren? Vertel het ons op het weblog. Aat reageert op je reactie!
Hartelijke groet,
Hilde Backus
© Het Coach Bureau
Een mooi verhaal van Aat, het had van mij wel langer mogen zijn… Sinds ik het boek van Paulo Coelho ‘Santiago de Compostela’ heb gelezen, zit het in mijn (achter)hoofd om dat ook eens te gaan lopen.
Ja, Jocine, het is maar een klein stukje van het grote verhaal van een wandeling van Amersfoort naar Santiago en Compostela. Het is een tocht die ik je kan aanraden. Vooral de verhalen van andere mensen onderweg hebben me geboeid. Mocht je op pad willen gaan en meer willen weten, laat me horen. In Wandel je Wijzer beschrijf ik hoe je pelgrimsthema’s als ontmoetingen, keuzes maken, herbergen onderweg, kathedralen, bondgenoten en draken verslaan ook dichterbij kunt verkennen. Onderliggend thema altijd: De weg. Het pad dat je loopt en je levensweg. Dank voor je reactie; veel wandelplezier. Ik ga nu op weg naar Florence, Assisi en Rome. Aat
Wat een prachtig verhaal! Mooie verhalen zitten vaak niet in de grote dingen, maar in de kleine details. Net zoals een wandeling. Dat is precies wat deze blog voor mij zo mooi maakt, dat je het vertellen van verhalen en het wandelen bij elkaar brengt.
Inderdaad,Ellen, wandelen en verhalen horen bij elkaar. Onderweg ontstaan verhalen en worden verhalen met medereizigers gedeeld. Verhalen verbinden.
Verhalen verbinden mensen met elkaar
Verhalen verbinden momenten in de tijd
Ik werk als wandelcoach graag met persoonlijke verhalen, maar ook ontstaan er soms nieuwe fictieve verhalen. Je maakt samen een verhaal dat er voorheen nog niet was. Of je herinnert je een oud verhaal en wondere dingen komen aangevlogen. Soms inderdaad, Ellen, zoals je zegt, in de kleine details van het verhaal, van de ontmoeting, van de levensweg het meest waardevolle. En dan een glimlach van herkenning.
Mooi dat je een Nederlandse route, Pelgrimspad of Pieterpad, gaat lopen, Jos. Pieterpad is bekender, maar ik liep het Pelgrimspad en vond dat ook een mooie route, zeker als je wat in de pelgrimssfeer wilt komen. et pad wordt beschreven in twee boekjes: Amsterdam-Den Bosch en Den Bosch- Belgische grens bij Visee. Wandelen in Nederlans is prachtig en een mooie aanloop om je droom van de Camino ooit waar te maken. Door naar Santiago te wandelen, ben ik erna de wandelingen dichtbij huis meer gaan waarderen.Wat is er veel te zien in je eigen buurt. Ik schrijf nu een vaste column in de Jacobsstaf, blad van het genootschap van Santiago onder de titel: Dichtbij en ver. Een wandeling naar de verte is mooi, maar dezelfde ervaringen kun je ook dichtbij beleven: Natuur, ontmoeting, levensthema’s als wandelend doorleven, stukje levensweg gaan. Ik wens jou, Jos, veel mooie wandelinegn, dichtnij en ver weg. Aat
Al jaren is een wens van mij de Camino te lopen. Een voorbeeld voor mij zijn mijn schoonouders die het jaren geleden hebben gedaan en ook van hen hoorde ik mooie verhalen. Ook de boeken van Paolo Coelho en anderen inspireerde me. Het boek van Aat is ook fijn om te lezen en het wandelen pakt me steeds meer. Ik heb besloten om nu (door de tip uit het boek van jou Aat) het Pieterpad of het Pelgrimspad te gaan lopen. De Camino moet nog even wachten. Mijn wens om dit pad te gaan wordt echter steeds sterker en als ik dit lees Aat, gaat er weer een schepje bovenop. Ook de wandelcoachopleiding maakt me enthousiast om alleen en met anderen te wandelen. Dit gaat niet meer over………….gelukkig!
heel leuk verhaal! Ik vindt het altijd zo spannend om mensen spontaan te ontmoeten je weet niet hoe die mensen zijn… Maar het is fijn als er toch een respectvolle klik is