6 Tips voor als je de perfecte keuze van jezelf eist terwijl je hoofd tolt en je bang bent dat je door de mand valt

Margo (35) is advocaat. Ze werkte op een groot kantoor waar de werkdruk enorm is; een harde wereld. Voortdurend vraagt ze zich af of ze het wel goed doet.

Zes jaar geleden besluit ze voor zichzelf te beginnen zodat ze het op haar eigen manier kan doen. Ze wil meer verbinding met haar klanten en meer vrijheid in haar leven. Ze zet een bloeiende praktijk op. Er gebeuren ook ingrijpende dingen in haar leven: ze krijgt drie kinderen en ze verliest haar ouders kort na elkaar. Beiden verzorgt ze tot het laatst.

Nu is ze moe.

Wéér hetzelfde liedje

Als ik haar zie voor de eerste wandeling merk ik hoe vol ze zit. ‘Ik begon mijn eigen bureau met een ideaal. Ik wilde het op míjn manier aanpakken. Maar dat is niet gelukt. Ik voel me wéér geleefd.’

Het heeft niet alleen met haar werk te maken heeft. ‘Ik ben altìjd aan het zorgen. Ik neem de hele afwikkeling van het nalatenschap van mijn ouders op me. Thuis met mijn 3 kleine kinderen doe ik ook alles.’

Door al het zorgen komt Margo er niet aan toe eens na te denken wat ze nu echt wil met haar werk en leven. ‘Ik twijfel of ik door moet gaan in de advocatuur of toch iets anders moet gaan doen. Ik wil misschien met jonge mensen werken, mensen die bruisen en met wie je ook eens kunt lachen in plaats van al die verantwoordelijkheid.’

Aan de beurt

Margo schopt een takje voor zich uit en zucht. We nemen tijd voor de natuur, ze komt wat meer tot rust. Ze zucht weer en ontspant.

‘Ik wil aanvaarden hoe ik ben en niet zo kritisch zijn op de keuzes die ik maakte. Ik wil meer zelfvertrouwen en moed. Ik verlang naar vrolijkheid, luchtigheid en passie in mijn leven.’ Ze maakt een gebaar met haar armen naar de lucht. Ze komt op gang.

‘Ik wil een frisse, bloeiende praktijk met daarnaast genoeg tijd om met mijn gezin door te brengen. Ik wil ruimte voor mezelf.’ Ze kijkt me even aan voordat ze verder gaat. Dit gaat goed, denk ik. ‘En dan wil ik óók nog fit en gezond zijn, me lekker uitgerust voelen en er goed uitzien!’

Ze lacht bevrijdend. Ik kan merken dat ze het heerlijk vindt om haar wensen hardop uit te spreken.

Bruisen

‘Wanneer voelde je je zoals je nu beschrijft, ken je dit gevoel?’ vraag ik.

‘Nee, in mijn werk heb ik me nooit zo gevoeld.’ Ze schrikt er een beetje van. ‘En buiten je werk?’ vraag ik haar? ‘Ik ken wel veel momenten waar ik me zo voelde. Bijvoorbeeld als ik een zaak heb beëindigd, dan voel ik me energiek en opgelucht, maar niet tijdens de procedure.

Of als ik lekker aan het koken ben of bezig ben met kleur in mijn huis brengen. Ik lees erg graag, verdiep me in onderwerpen zoals psychologie, spiritualiteit, levensvreugde en gezondheid.’
Margo vertelt moeiteloos over dingen die haar gelukkig maken. ‘Ik heb gestudeerd in Londen en in Denemarken, reizen gemaakt. Ik hou van theater en van wandelen.’

Genoeg waar ze van gaat bruisen. Maar niet in haar werk.

Niets hoeven

De koeien mogen de wei in en we wachten bij hun oversteek. Een paar koeien bruisen ook behoorlijk bij hun vrijlating. Ik vraag door op haar toekomstige bruisende leven waarin ook voldoende rust zit.

‘Wow, nou dan heb we vrij en neemt mijn man de leiding en hoef ik maar weinig te doen. Hij bedenkt wat we die dag gaan doen met het gezin en regelt alles. Ik zie mezelf al lekker in de tuin liggen op een stretcher en hij brengt me een glas wijn. Hij bedenkt wat we gaan eten en maakt het klaar. Ik hoef lekker niets te doen. Niets te regelen. Niet te zorgen. Perfect.’

‘Aha, dat klinkt aantrekkelijk. ‘Hoe ga je dit realiseren?’

‘Ik moet het gewoon zeggen. Zeggen waar ik behoefte aan heb en het heel expliciet zeggen. Mijn man is een schat maar dit soort dingen doet hij niet uit zichzelf.’
Maar dan zie ik haar teleurstelling. ‘Het probleem is’ zegt ze, ’als ik hem vraag dit soort dingen te doen, dan doet hij het weer op zijn èigen manier.’ Ze trekt er een afkeurend gezicht bij.

Tijd en ruimte voor zichzelf

Het is een struggle: zorgen en bezig zijn voor anderen omdat het anders niet goed genoeg gaat (in haar ogen), en de enorme behoefte aan rust en ruimte en dingen uit handen kunnen geven.

We ontdekken dat ze wèl uit handen kan geven als het gezin uit beeld is. Margo moet voor haar mediationopleiding een nacht van huis. Als ze daar een extra nacht aan vastplakt kan ze rust nemen. Een dag waarop ze even niets hoeft. ‘Jeetje, wat heb ik daar zin in. Dan doet mijn man alles op zijn manier en ik zie het niet.

Als ik dan tóch bezig ben’ Margo lacht, ‘dan ga ik ook met hem mee als hij voor zijn werk een week naar Malmö gaat. Dan maken we er een leuke week van samen!’

Om ook structureel iets te veranderen, gaat ze haar man voorstellen om op zaterdag om de week een zorgdag op zich te nemen zodat ze allebei regelmatig kunnen doen waar ze zin in hebben. Op die zaterdag gaat ze een deel van de dag ook echt weg zodat ze niet in de verleiding komt de boel over te nemen.

Gevecht

‘Hoe reageerde je man op je verzoek om meer uit handen te nemen?’ vraag ik als ik haar weer zie. Margo maakt haar wangen bol en blaast de lucht naar buiten. ‘Hij wil me wel helpen maar hij zegt dat hij het niet op mijn manier kan doen. Hij heeft het ook druk en hij vindt andere dingen belangrijk dan ik.’

We staan stil voordat we het volgende bospad inslaan. ‘Ik vind het moeilijk dat ik steeds expliciet moet vragen om wat ik wil. Hij voelt dat niet aan. Maar ja, ik weet ook dat hij niet zal veranderen dus kan ik maar beter duidelijk zijn.

Hij is geen huisman en eigenlijk val ik ook helemaal niet op huismannen.’ Ze moet om haar eigen uitspraak lachen. Dan wordt ze weer serieus. Ze wil iets en ze krijgt het niet. Frustratie.

‘Weet je, ik ben de hele tijd in gevecht. Met mijn man, met mijn omgeving, om alles te veranderen naar mijn zin. Ik ben kritisch op hem en op mijn kinderen. Ze staat stil. ‘En op mezelf.’

Perfectionisme

We wandelen verder langs de Kromme Rijn. Eenden zwemmen en laten een driehoekig spoor achter in het water. ‘Ik ben eigenlijk bang dat ik niet belangrijk ben en ik doe er alles aan om dat te verbloemen. Ik ben bang dat ik door de mand val.’

Dat hoor ik vaker bij mensen die ik coach. We zijn wie we zijn, maar we vinden dat niet goed genoeg. Vanuit de angst dat we niet voldoende zijn doen we ons best om nog wat te zijn. We blazen onszelf een beetje op. Maar help, als anderen maar niet doorkrijgen dat we niet zo veel (misschien wel niets) voorstellen!

Dus we werken keihard, gaan over onze grenzen heen en doen niet moeilijk. Perfectionisme is geboren (geen wonder dat ze haar in de Talentenscan niet alleen een zeer goede advocate noemen maar zelfs excellent).

Vriendelijk

Het maakt haar boos en verdrietig. Ze is voortdurend in gevecht met haar omgeving of met zichzelf. Dat het niet helpt ziet ze ook. Wat helpt wel?

De weg ligt in vriendelijk zijn naar zichzelf.

We staan bij een veld stil. ‘Kun je jezelf accepteren zoals je bent met alles wat je doet, als moeder, als vrouw. Het hele pakket, inclusief je angsten en dominantie?’

Je bent er al

Margo kijkt uit over het veld. ‘Hoe moet ik dat doen?’ vraagt ze met een dunne stem. ‘Stel je voor dat het waar is: je bent al af, je bent al klaar, dit is wie je bent, met alles er op en er aan, er is niet meer te doen, je bent voldoende. Je hoeft niet anders dan je bent.’

Dan zie ik iets moois gebeuren. Margo ontspant. Het besef landt. Ze zegt: ‘Het is eigenlijk net als dit open veld. De ruimte is niet ingevuld en er zijn meerdere paden naar de andere kant.’

Ze kijkt me opgelucht aan. ‘Jeetje, wat heb ik al die tijd gedaan?’

Met de herinnering aan het open veld gaat Margo naar huis. Ze heeft de ervaring van zelfacceptatie. Het ontspant haar. Ze stopt de veranderingsgerichte gesprekken met haar man, en ook de kinderen hoeven er niet perfect uit te zien. Haar energie lekt veel minder weg in strijd. Veranderingen vinden in haar zelf plaats in plaats van dat ze haar omgeving vraagt zich aan te passen.

Interesse en vak komen samen

‘Gek hè’, zegt ze, ‘nu de keuze over mijn werk niet meer perfect hoeft te zijn is die het wel. Transformatieve mediation (de opleiding die ze ondertussen heeft afgerond) is het helemaal.

Ik heb veel interesse in de psychologische aspecten en de manier van conflicten oplossen past helemaal bij me. Ik ontdekte dat ik conflicten daadwerkelijk op kan lossen op een nieuwe manier. Ik kan daarin het verschil maken. Mijn interesse en mijn vak zijn als het ware samengekomen. Hier ga ik me in mijn praktijk op richten.

6 Tips, voor als je de perfecte keuze van jezelf eist terwijl je hoofd tolt en je bang bent dat je door de mand valt

1. Hoe hectisch je leven ook is: neem tijd en ruimte voor jezelf. Wanneer heb je het gevoel ‘dan hoef ik helemaal niets’? Is het met een dekentje op de bank? Is het als je de stad in wandelt? Is het met een wandeling in de natuur? Is het met die ene vriendin? Wat wil je? Plan het in. Nu.
2. Vaak merk ik dat mensen die ik coach het prettig vinden om hun gewoonte te doorbreken. Dus, ben je veel thuis, ga de deur uit. Ben je in de stad, ga de natuur in. Leef je in de natuur, ga naar de film. Hoe kun jij lekker de tijd voor jezelf nemen?
3. Laat je verwennen: masseren, naar de sauna of misschien wel een weekend of week weg. Margo plakte nog een dag (en nacht) vast aan haar opleidingsdagen en was er helemaal uit.
4. Ons brein gaat vanzelf denken en piekeren over problemen die je ervaart. Dat is niet erg, zo werkt het brein nu eenmaal. Van alle dingen waar je van baalt en die je niet meer wilt: wat is het tegenovergestelde? Schrijf dat op en kijk eens wat je allemaal wilt? Wat is het eerste kleine ding dat wel mogelijk is? Margo sprak af met haar man dat ze om de zaterdag een deel van de dag weg was. Dat was haalbaar.
5. Wandelen in de natuur doet mensen goed. Het is stressverlagend en vermoeidheidsklachten nemen af, blijkt uit het onderzoek van Agnes van den Berg. Dus: wandel.
6. Je kunt je ook laten inspireren door de natuur. Je wandelt tussen levende wezens (flora en fauna) die geen enkel oordeel over je hebben. Hoe loop je? Wat is je uitstraling? Hoe denk je over jezelf? Ontdek dat je goed bent zoals je bent. Met alles er op en eraan.

Nadat je tijd en ruimte neemt voor de tips kom je tot rust en tot jezelf. Je ziet dat een keuze niet perfect hoeft te zijn (en zelfs niet kan zijn). Wie ben je als je jezelf accepteert?

En jij lezer, hoe ga jij om met zelfkritiek en perfectionisme? Wat werkt(e) bij jou goed? Vertel het ons op het weblog.

Hartelijke groet,

Hilde Backus

© Het Coach Bureau