Ken je Elizabeth Gilbert? Ze schreef onder meer Eten, bidden, beminnen (Eat, pray love,
ook de gelijknamige film) en Het hart van alle dingen. Laatst volgde ik een interview met haar bij de School of Life, waarin ze vertelde hoe ze ooit precies de juiste persoon, op het juiste moment en de juiste plaats was. Waardoor ze – volstrekt onbedoeld – een kleine heldenrol speelde in het leven van minstens een paar mensen.
Gilbert vertelde haar verhaal. Op een dag reed ze naar de supermarkt. Eenmaal vlakbij, belandde ze onverwachts in een file. Normaalgesproken was het juist erg rustig. Wat was er aan de hand?
Even verderop zag ze mensen opgewonden roepen. Wat bleek? Een witte hond zonder riem rende luid blaffend alle kanten op – onbereikbaar voor degenen die hem wilde pakken. Na een paar minuten kwam de hond haar richting uit. Ze bedacht zich geen moment, stapte uit
de auto en rende de ándere kant op. Tegen de richting van de hond in.
Terwijl ze ‘kom maar, kom maar’ riep, kwam de hond naar haar toe. Toen ze hem bij zijn nekvel greep, beet hij haar. Daar schrok ze niet van terug. Ze hield vast en kon de hond terugbrengen naar de geschrokken eigenaar. Binnen no-time was de file opgelost. Mensen passeerden haar vriendelijk claxonnerend of staken een duimpje op.
Jarenlang had ze een eenzelfde witte hond
Elizabeth had zelf óók zo’n soort hond gehad, die haar ook weleens beet wanneer ze hem vastpakte. Ze schrok er dus niet van. Ze liet niet los en redde de situatie. Met andere woorden: die middag was ze precies de juiste persoon op de juiste plek en op het juiste moment. Zonder dat ze daar op uit was.
Nieuw jaar, nieuwe doelen
Elizabeth Gilbert zegt dat zoiets alleen gebeurt als je zonder doel openstaat voor wat er om je heen gebeurt. En dat kan ik me voorstellen. Het is heel wat anders dan de doelgerichte berichten die we afgelopen weken moesten verstouwen: Nieuw jaar, nieuwe doelen. Wat wil jij dit jaar bereiken! Hoeveel omzet wil je behalen! Maak een smart-plan! Start een challenge enz. Je zou er moe van worden.
Of, laat ik voor mezelf spreken: ík word er moe van.
In de perfectionisme-vragende-prestatiegerichte-wereld, staan we altijd ‘aan’ en hangen we aan elkaar van dingen die nog moeten. En doelen formuleren. Of het idee dat we doelen of een plan moeten hebben. Frustrerend niet? En uitputtend.
Elizabeth zette me aan het denken over wat er gebeurt als je zonder verwachtingen, zonder ambitie de deur uitloopt en je je van harte openstelt voor de wereld. En ze stelde een vraag:
Wat is het meest boeiende dat je zou doen als je geen doel hoeft te hebben?
Eerder schreef ik hoe goed ons het doet als we doelloos zijn en dwalen, wandelen zonder doel: wandelen is goed, dwalen is beter. En ook: Een ándere aanpak van piekeren en stress.
Toen ik de Walk of wisdom liep in een ultra langzaam tempo merkte ik pas dat mijn lichaam dáárom vroeg. Ik volgde alleen de bewijzering en maakte me niet druk over waar ik zat op de kaart. Mijn mind kwam helemaal los. Ik keek om me heen, maakte af en toe een praatje en genoot van het veranderende landschap.
Ik ben er warm voorstander van geworden om geest en lichaam te laten waaien, zonder 20 kilometer te ‘moeten’ aftikken. Een manier om op adem te komen en echt te herstellen (van een burn-out). Lopen zonder doel, ambitieloos, betekent dus niet dat je niks bereikt.
Integendeel! Je komt dicht bij jezelf, de mooiste ervaringen komen op je pad en je krijgt frisse inspiratie.
Wat doe je dan?
Kan dat ook gelden voor leven zonder doel, zonder ambitie, zelfs in onze van-alles-moeten-maatschappij? Wanneer ik eraan denk welke dingen ik zou doen, besef ik dat er letterlijk een hele wereld aan nieuwe ervaringen en ontmoetingen op me ligt te wachten.
En ik breng het meteen in de praktijk. Ik heb me opgegeven voor een cursus creatief schrijven. Niet om beter te leren bloggen, of betere mails te leren schrijven. Nee, louter en alleen om het plezier van het schrijven. Om die ervaring te hebben.
Nog zoiets: karaoke! Wat zou ik dát graag eens willen doen. Heerlijk zingen, vals maakt niet uit, lekker gek doen. Schilderen, piano leren spelen, zonder doel, alleen voor het moment, het plezier. Mensen ontmoeten die ik nog niet ken. Wandelen in nieuwe gebieden.
Mijn doel voor de rest van jaar, leven zonder ambitie, zonder doel, zonder vooropgezette plannen, me openstellen voor alle ervaringen. En misschien ben ik dan zomaar op een dag de juiste persoon, op het juiste moment en op de juiste plek.
Wat wil jij doen als je geen ambitie of doel hoeft te hebben?
Waarvan maakt je hart een sprongetje? Welke wereld gaat er voor jou open? Waar hoef jij niks te bereiken, maar wil je juist ervaren? Vertel het ons in het reactieveld.
Hilde Backus
© Wandelcoach.nl | Het Coach Bureau
Over Het Coach Bureau
Je las een blogartikel van wandelcoach.nl, de website van Het Coach Bureau van Hilde Backus. Leuk dat je op onze website bent!
Opleidingen voor wandelcoaches
Ben je geïnteresseerd in het vak van wandelcoach? We bieden verschillende opleidingen en trainingen.
- Alles over De Wandelcoach Opleiding van Het Coach Bureau
- Onze andere opleidingen en trainingen voor wandelcoaches
Loopbaancoaching & talentontwikkeling
Ben je een professional of manager op HBO/WO-niveau? Heb je het gevoel dat je meer uit je werk en leven zou kunnen halen? Daar helpen we je graag bij.
- Wandel- en loopbaancoaching traject "Ontdek Je Talent"
- Zelfcoachingprogramma "De Zeven Wandelingen"
- Ebooks over talentontwikkeling en zelfontplooiing
Nieuwe artikelen direct per e-mail ontvangen?
Meld je dan aan voor ons gratis e-zine!
Wat grappig! Ik ben ook net begonnen met een cursus creatief schrijven. Niet met het doel om een boek te schrijven of zo. Gewoon om te schrijven en om te zien hoe anderen dat aanpakken. Het is intensief en erg leuk.
Leuk he, doelloos schrijven, niets hoeven en alleen maar kijken, ideeën laten vloeien en dan ongemerkt van alles opsteken. Heerlijk!
Wat een heerlijk verhaal! Heel herkenbaar.
Een vriendin zei laatst tegen me dat ik vooral iets leuks moest gaan doen.
Ik heb me toen opgegeven voor een cursus theatersport. Nu 2 keer geweest en het is zo leuk! Iets nieuws, met nieuwe mensen uit je comfortzone stappen. Wat een goed idee van mijn vriendin.
Oh wat leuk, theatersport! Dat heb ik vroeger ook gedaan, wat een lol kun je dan maken. Joehoe!
Ha Hilde,
Je verhaal triggert me. Ik heb het nu al een paar keer gelezen en voor mij klopt het niet. En dat husselt me. Ik ga op onderzoek in mezelf.
“Wat wil je doen als je geen ambitie of doel hoeft te hebben?” is je vraag. Je noemt voorbeelden van jezelf, een cursus creatief schrijven en karaoke noem je als voorbeeld. Niet om er wat mee te moeten, maar gewoon voor de leuk. Dat lijkt te kloppen, maar voor mij zijn dat al weer nieuwe doelen. Doelen om je tijd en aandacht op te richten. Ernaar strevend om op een moment de juiste persoon, op het juiste moment op de juiste plek te zijn. Lieve Hilde, volgens mij klopt het niet. Volgens mij zou je ook dat allemaal los moeten laten om dat te ZIJN. Het lijkt me wel een goed begin om vrijer te worden.
Afgelopen jaar ervoer ik een steeds groter wordende leegte. “Is dit nu mijn leven tot ik doodga?” dacht ik op een goed moment. Ik ging driftig op zoek, want dit kon het niet zijn. Ik zag niks. Legde een tarotkaartje dat mijn diepe vertrouwen, dat het ooit wel zou komen, bevestigde. Mijn ongeduld was mijn grootste vijand van het ‘nietsdoen’. Toen kwam ik in gesprek met iemand waardoor ik me besefte dat ik ‘leed’ aan een gebrek aan zingeving. Twee dagen later had ik met iemand een afspraak. In een pluktuin waar ik enkele weken daarvoor langs was gereden en me toen bedacht dat ik daar nog eens naartoe wilde. (ik had nog niets met pluktuinen). Toen ik die pluktuin inliep voor die afspraak, wist ik het. “Dit wil ik ook!’. Ik kwam helemaal opgewonden thuis en zei tegen mijn man: “Ik ga een pluktuin beginnen”. Zijn reactie:”Volgens mij moet je het een levenstuin noemen”. En vanaf die dag in oktober vorig jaar ben ik begonnen om het schapenweitje naast ons huis om te toveren in een ‘levenstuin’. Mensen vragen me wat mijn plan is. Dat ik wel moet plannen wanneer ik dingen moet zaaien en wat dan precies. Het enige wat ik op dat moment wist was dat ik een kas wilde, een schommel en een duikelstang, een labyrint, een wilgentenenhutje en een composthoop. We hadden al een rij knotwilgen. Daar ben ik mee begonnen. Ik ontdekte hoe leuk het is om met die takken aan de gang te gaan. Ik maakte er heggetjes van die structuur geven in het veld. Toen wist ik opeens ook waar de kas zou moeten komen. Dat heb ik met karton op het gras uitgelegd. Toen wist ik dat er een rij bessenstruiken naast zou moeten. En een cirkel met een vierwindstreken doorsnijding. Dat heb ik ook met karton en takken uitgelegd. Zo vult de ruimte zich intuïtief. Ik ervaar het als schilderen in het platte vlak. Het lijkt allemaal vanzelf te gaan. De juiste mensen komen op mijn pad met tips, handjes of zaadjes etc. Mijn doel? Ambitie? Eigenlijk ben ik al spelend en onderzoekend mijn eigen speeltuin aan het creëren en ik hoop dat er mensen zijn die met mij mee willen spelen. Want dat mag van mij het leven zijn: samen spelen. Ik heb al een eenvoudige website gemaakt (dat is voor mij ook spelen), waar ik in een blog vertel over de ontwikkelingen omdat ik mijn lol graag deel.
http://www.vertelhetmetbloemen.nl
Hilde kom je een keer met me buitenspelen? 😉
Hoi Cora, wat mooi dat je een afspraak in een pluktuin had. Dat was jij op het juiste moment op de juiste plek. En toen ontstond het idee van je eigen pluk/levenstuin waarin je zoveel vervulling ervaart. Je begon, en alle ideeën ontvouwden zich. Erg leuk.
Ik zie niet zo wat er anders is, maar ieder heeft zijn eigen weg. Met veel plezier krabbel ik mijn stukjes, gedichten en verhaaltjes neer in de cursus creatief schrijven. Alleen om van te genieten.