De invloed van je moeder op je carrière. Nou dat weer!

Leonie (35) studeerde scheikunde en werkte als projectmanager is de voedingsindustrie. Het was uitdagend werk maar de werkdruk vond ze veel te hoog.

Ze stapte op en werkt nu als beleidsmedewerker/milieuanalist bij een ministerie. Ondanks geweldige beoordelingen die ze krijgt en de mooie secundaire arbeidsvoorwaarden, vindt ze het er saai en bureaucratisch. Leonie is allergisch voor routine.

Ze weet het niet meer. Welke baan past bij mij? In welke omgeving voel ik me het best?

Verlangen naar vrijheid

In ons eerste gesprek kan Leonie met een mooie metafoor uitdrukken waar ze naar verlangt. ‘Ik wil staan als een stevige eik en vrij zijn als woestwuivend gras. Ik wil luisteren naar mijn gevoel en intuïtie.’

Er klinkt een enorm verlangen uit haar stem en we vinden een dikke eik in Amelisweerd in een bocht bij de ligweide. ‘Als ik deze eik ben, ben ik thuis. Ontspannen. Ik hoef niets. Ik heb alle tijd om te doen wat ik wil: taarten bakken, ravotten met mijn kinderen, en met mijn man!’

Leonie gaat door: ‘ik schilder, dans en ik lees! Ik heb een grote liefde voor romans en literatuur.’ Ze heeft de laatste zin nog niet uitgesproken of ze krijgt een andere toon in haar stem: ‘Maar dáár heb ik dus allemaal níets aan!’

Zo mooi en vrij kan het leven toch niet zijn!?

Leonie fluit zichzelf terug en dat ken ik van veel mensen die ik coach. Zodra de wereld van het grote verlangen opengaat komt ongeloof meteen om de hoek: zo mooi, vrij, gelukkig, eenvoudig kan het leven toch niet zijn? Dat is toch niet voor mij weggelegd.

Ik ben dus niet zo onder de indruk.

‘Zullen we eens verder kijken?’, zeg ik en we wijken van het pad af en wandelen door het hoge gras van de ligweide. Ze zet grote stappen. ‘Lekker’, zegt ze.

Flow

‘Wat gaf je in het verleden flow?’ vraag ik. Ze vertelt over haar jaar scheikunde in San Francisco. Ze vindt het fijn om intellectueel te excelleren. Sparren en onderzoeken met leergierige collega studenten vindt ze heerlijk.

Ze pakt de draad weer op. ‘Ik zou willen werken in een sfeervol pand met veel bomen in de omgeving. Ik wil samenwerken met slimme collega’s en ik geef advies. Ik krijg waardering voor mijn expertise.

Maar zo’n mooi pand, dat kán toch niet? Hier kan ik niet mee aankomen!’

Haar gezichtsuitdrukking verandert. Ze kijkt me aan. Ze herhaalt het weer.

‘Daar kan ik toch niet mee aankomen, Hilde!?’

Worstelen

‘Bij wie kan je daar niet mee aankomen?’

‘Bij niemand.’

Ik zie haar worstelen.

‘Wat, als je er wèl met je verlangens komt?’

Leonie praat druk over de succesvolle mensen in haar omgeving. Als ik mijn vraag nog eens rustig herhaal is ze stil. We lopen langs de grote weide met in de verte het landhuis Nieuw Amelisweerd.

De stem

Haar stem verandert. Tranen wellen op. Met drukke handbewegingen veegt ze haar natte wangen droog.

Ze hoort de stem van haar moeder: ‘als je niet de top haalt stel je niks voor.’ Dat plaatje is ingevuld met een groot huis, een topcarrière, een vrolijk gezicht, een dure uitstraling.

Deze stem voelt ze ook bij vriendinnen die flinke carrière maken en voor wie status belangrijk is. Haar allergie voor autoritaire managers, is begrijpelijk. Ze hoeven niet eens iets te zeggen. Leonie hoort de galm van haar moeders stem in de managers (en eigenlijk in iedereen).

Pijnlijk en verfrissend

Leonie wordt als het ware omsloten door meningen en verwachtingen die niet als de hare voelen. Ze hanteert twee normen: ze doet dingen met haar moeders stem in haar achterhoofd of ze doet dingen omdat zij het zelf wil. Dit besef is verfrissend en pijnlijk tegelijk.

Blij en doen

Maar het maakt haar blij. ‘Ik wil losser komen van wat hoort en meer doen wat ik zelf wil!’ Ze formuleert haar eigen thuisopdracht: waar kan ze in het dagelijks leven vaker dingen doen die zij zelf wil. ‘Begin maar bij kleine dingen, anders is je eis weer zo hoog’, zeg ik. Daar heeft ze zin in.

Thuisgekomen stapt ze meteen uit haar oude saaie leesclub om zelf een nieuwe club op te zetten met mensen die zij leuk vindt. Ze wandelt veel, bakt taarten, is wild met de kinderen en knutselt papieren bloemen. Dat zou haar moeder echt belachelijk vinden, mailt ze me.

Prachtige vrouw

Dan start de zomervakantie. We lassen een wandelpauze in. Leonie zet alles aan de kant en ze kamperen in Frankrijk.

Als ik na de vakantie met haar heb afgesproken, loop ik haar letterlijk bijna voorbij. Ongelooflijk: wat is ze veranderd! Ik zie dat het goed met haar gaat.

Ze lacht en vertelt: ‘in de vakantie is de invloed van mijn moeder heel duidelijk geworden. Ik heb besloten dat ik dat niet langer wil. Door mezelf steeds bij keuzes af te vragen waarom ik het deed, leerde ik dat ik kan kiezen wat ik zelf wil in plaats van proberen te voldoen aan verwachtingen van anderen. Het lukt niet altijd, maar best vaak.

Afgevallen

‘Ik heb me vrij gevoeld, genoten en geleefd zoals ik ben. Ik had goede gesprekken met mijn man. Prestige en status horen wel bij mij, maar in een andere vorm dan ik mee kreeg.’

Ik voel meer wat ik wil en dat maakt me zo blij. Het gekke is dat ik me niet zo irriteer aan mijn moeder. Ik besprak het niet met haar, dat snapt ze niet, maar ze vindt mij ook niet raar doen.’

Er is op deze manier niet alleen een last van haar schouders gevallen, ook fysiek viel ze letterlijk af. Ze paste haar uiterlijk aan de nieuwe Leonie aan. ‘Make-up, sieraden; ik geef er helemaal niet om. Dat hoort bij de verwachtingen van mijn moeder.’

Werk

En haar werk? ‘Inhoudelijk past chemie bij me. Ik verdiep me er graag in. Ik vind het leuk. Maar ik heb behoefte aan een andere sfeer.’

Ze wil werken met anderen aan een gezamenlijk doel. Met gedreven en integere mensen. Ze heeft met oud-studenten gesproken en al verschillende sollicitaties de deur uit gedaan. Zo, wat een energie!

Daar staat ze voor me in haar naturelle verschijning. Ze is stralend. Ik moet denken aan wat ze zei bij onze eerste ontmoeting zei: ‘Ik wil stevig zijn als een eik en wild als woestwuivend gras.’

Vorige week mailt ze me: ze is door naar de 2 ronde. Als het lukt heeft per 1 december een nieuwe baan!

6 Tips voor als de stem van je ouders doorklinkt in je huidige leven:

• Ontdek het verschil tussen jou en je ouders. Bij alles wat je denkt kun je je afvragen: ‘is dit wat ik wil? Of denk ik dat ik het moet doen voor een ander, of omdat het goed staat?’
• Handel stapje voor stapje. Begin bij kleine dingen in de dagelijkse sfeer. Waar heb je zin in om te doen in je vrije tijd?
• Maak keuzes in je vriendengroep: wie kost energie, wie geeft. Waar ontmoet je mensen die je voeden? Leonie realiseerde zich dat ze geen enkele vriendin had bij wie ze echt zo open durfde te zijn. In haar nieuwe leesclub verzamelde ze mensen van het schoolplein en oud-studenten. Waar vind jij je nieuwe mensen?
• Je moeder. Kijk hoe frequent en hoe lang een bezoek aan je moeder of ouders is. Wat wil je? Minder vaak? Minder lang? Regel het.
• De zomervakantie hielp Leonie. Vaak zie ik dat een pas op de plaats, een tijdje niets doen, een sabbatical, de rust geeft die nodig is om helderheid te krijgen. Kun je het voor elkaar krijgen om een tijdje er tussen uit te gaan? Kijk in je agenda en plan nu al de eerste week.
• Lees De verborgen dynamiek van familiebanden van Bert Hellinger, de man van systemisch werken.

En jij? Wat hielp jou om los te komen van je druk van je ouders? Welke tip heb jij?