Hoogbegaafd? Laat je gevoel spreken!

Annie (49) is moe. Doodmoe. Ze werkt tien jaar in een ict-beroep, waar ze is ingerold, na een studie bij de WUR; dat had weinig met automatisering te maken. Nu lost ze computerproblemen op en fungeert als schakel tussen softwareontwikkelaars en eindgebruikers.

De vermoeidheid is niet ineens op komen zetten: de routine is er in geslopen. ‘Dit ga ik niet tot mijn pensioen doen!’, roept ze vaak. Maar intussen verandert er niet zo veel en vliegen de jaren voorbij.

Hoogbegaafd

‘Is er nog iets dat ik over je moet weten?’, vraag ik aan de start van de eerste wandeling. ‘Ja, dat is er wel… Het heeft lang geduurd maar ik ben er achter gekomen dat ik hoogbegaafd ben’, zegt Annie. Door de ontdekking van hoogbegaafdheid bij mijn dochter kwam ik het bij me zelf ook op het spoor. Bij mij is het eigenlijk nooit erkend en ik stuit vaak op onbegrip in het dagelijks leven. Zeker in mijn werk.

De ontdekking gaf me een gevoel van ‘ik ben niet gek, ik ben anders’. Vreemd eigenlijk, als kinderen hoogbegaafd blijken te zijn, wordt het steeds meer erkend, maar volwassenen moeten het maar een beetje zelf uitzoeken.’

Ze haalt een artikel tevoorschijn over verschillende types hoogbegaafde mensen. Zelf herkent ze zich in het ‘onopvallende type’, een beheerst persoon die zich gedeisd houdt en daardoor sociale vaardigheden iets minder ontwikkelt. Ze voelen zich vaak onbegrepen, omdat anderen de (veelal creatieve en originele) ideeën en oplossingen die ze aandragen voor problemen niet meteen begrijpen. ‘Hè, wat doe jij nou?’, roepen ze dan afkeurend.

Verlies van voelen

Hoogbegaafden kunnen de durf verliezen om te luisteren naar hun ‘willen’. Ze worden vaak als kind negatief benaderd omdat anderen hen niet begrijpen, en ze durven daarom hun talenten niet gemakkelijk te laten zien. En vaak hébben ze ook veel talenten, waardoor het lastig is om te kiezen wat ze er mee willen. Vaak zijn het analytisch ingestelde mensen die de neiging hebben dingen rationeel te benaderen. Wensen, maar ook nare gevoelens kunnen ze dan kapot redeneren.

Tijdens onze wandeling blijkt dat de onzekerheid die dat met zich mee brengt, er voor zorgt dat Annie altijd te eenvoudige banen heeft. Ook komen we er achter dat ze de kennis van haar studies en cursussen niet inzette in de praktijk. De sprong was te groot. Het was te eng. En dat is precies wat haar nu ook tegen houdt.

Kinesiologie

Wat wil Annie nu echt? Als we een tijdje door Amelisweerd lopen, laat ze steeds vaker het woord kinesiologie vallen, een alternatieve geneesleer die kijkt naar energiestromen in het lichaam. ‘Ik heb me daar de afgelopen jaren in verdiept en vind het heel interessant. Je kunt er anderen goed mee helpen. Ik vind het heel waardevol’, zegt Annie.

Ze wordt er blij van. ‘Heb je al eens overwogen om daar iets mee te doen?’, vraag ik. ‘Ja, natuurlijk’, zegt ze, ‘maar ik geloof gewoon niet dat het mogelijk is. Ik heb er helemaal geen ervaring mee om mijn kennis van een studie of cursus in de praktijk te brengen. Ik ben bang dat ik dat helemaal niet kan.’

Ik maak de professional van haar. ‘Wat doet een kinesiologe als ze een klant krijgt met vergelijkbare problemen als de jouwe? Wat zou jij doen?’
‘Ik zou de blokkades bij diegene proberen op te sporen’, zegt ze, ‘om ze vervolgens weg te nemen.’

Energie en actie

‘Wie of wat kan het bij jou wegnemen?’, vraag ik haar. Ze kent een goede kinesiologe en wil met haar eens spreken. Ook om te vragen hoe zij succesvol werd en welke tips zij heeft voor Annie.
We spreken af dat ze dat gaat doen, en dat ze ook heel concreet gaat kijken wat er allemaal nodig is om de vierjarige opleiding tot kinesioloog te volgen: wat kost het, wat is de studiebelasting, op welke dagen is de studie? Aan het einde van de eerste wandeling heeft ze er helemaal zin in: ‘dit gaat over mij, over wat ik wil!’

Moed in de schoenen

Als we elkaar treffen voor de tweede wandeling heeft ze van alles over de opleiding uitgezocht. Maar de moed is haar in de schoenen gezonken. ‘Ik durf het niet’, zegt ze. Ze durft de sprong om de opleiding te volgen niet te maken. ‘Het zet mijn leven zo op z’n kop, waar haal ik de tijd vandaan, en hoe moet het dan met mijn gezin?’

‘Stel je besluit de opleiding niet te volgen’, draai ik de situatie om. ‘Wat zou er dan gebeuren?’
‘Ik zou gefrustreerd zijn, mijn irritatie zou toenemen, ik zou nog vermoeider worden’, zucht ze.
‘En als je het wél zou doen?’
‘Blij. Het voelt spannend. Als een duveltje, een beetje ondeugend. Ik doe wat ik wil. Ik zou het heel leuk vinden’, en ongeduldig zegt ze, ‘mijn talenten wachten erop om uitgepakt te worden!’

Wat helpt?

Onder het genot van een stuk taart bij de Veldkeuken onderzoeken we wat haar helpt om stappen te nemen. Een maatje bij de opleiding, dat zou helpen. Een groepje waarmee ze samen kan werken, deadlines afspreken. Annie merkt dat ze later in haar praktijk met andere, vergelijkbare disciplines wil samenwerken. Ze kent een vrouw die geschoold is in NEI en aan wie ze het een en ander wil vragen over hoe zij haar werk doet. Misschien zouden ze ooit wel samen kunnen werken.

Gesprek

Annie heeft een vruchtbaar gesprek met de kinesiologe die goed kan leven van haar praktijk. Dat geeft moed. De uitslag van de Talententest bevestigt dat ze op de goede weg is. Zo wil ze altijd het beste van zichzelf geven om tot optimale resultaten te komen. Ook blijkt dat ze, zoals verwacht, analytisch sterk is, houdt van onderzoeken en leergierig is.

Maar ze is ook goed in het observeren van mensen en heeft oor en oog voor anderen. Ze kan zich goed afstemmen op anderen. Annie is vooral blij met dit talent want dat is iets waarvan ze vroeger dacht dat ze het niet kon. En ook uit de Talentenscan die anderen over haar invullen komt dat sociale vermogen naar voren: Annie is behulpzaam, sociaal en communicatief. Daar vraagt haar huidige werk nauwelijks om.

Aangemeld

Bij de laatste wandeling loopt Annie me stralend en breed lachend tegemoet. Ze heeft zich aangemeld voor de opleiding. Ze kan niet meer terug, en dat voelt heel goed. ‘Ik ben voor het eerst in lange tijd écht gelukkig’, zegt ze. ‘Ik heb geluisterd naar mezelf, naar wat ík wil, naar mijn gevoel in plaats van naar al mijn gedachten.’ Tegelijkertijd is ze thuis ook begonnen met een grote schoonmaak, in samenspraak met haar man en drie kinderen. Dat geeft ruimte, in haar huis, maar ook in haar hoofd.

Het begin is er. Annie heeft een buddy gevonden waarmee ze de opleiding samen gaat doen. Wat belangrijk is geweest in het traject, zegt ze even later, is dat ze met compassie naar zichzelf heeft gekeken. ‘Ja, ik heb misschien tien jaar gewerkt in een baan die het niet helemaal was, maar ik spreek mezelf daar niet op aan.’ Dankzij de wandelingen en een goed gesprek met de kinesiologe werd bij Annie het sluimerende gevoel aangewakkerd – dit wil ik ook! Het zat er altijd al, maar het werd overschaduwd door haar redeneringen.

Aandacht voor wensen in plaats van gedachten

Hoogbegaafd? Tips

Ben je in je jeugd ook vaak afgewezen op je verlangens en wensen en ben je je gaan inhouden? Ben je hoogbegaafd? Met deze tips kun je opnieuw stappen nemen.

• Als je ergens bang voor bent, wacht niet tot je angst volledig weg is voor je actie onderneemt, maar neem kleine stapjes. Daarmee verdwijnt langzaamaan de angst of wordt die behapbaar. Want wat je voedt groeit, dus voed je verlangen en niet je angst.
• Ben je hoogbegaafd, weet dan dat overberedeneren en kapotdenken op de loer liggen. Luister naar je gevoel, naar wat je echt wil. Nu is de tijd er voor aangebroken. Annie voegt er aan toe dat het heel belangrijk is om te vertrouwen op dat gevoel; dat het authentiek is.
• Een boek dat Annie de laatste wandeling bij zich had en wat haar goed deed heet ‘Gewoon gelukkig zijn’ van Frank Arjava Petter.
• Een paar boeken waar volwassen hoogbegaafden zich zeer in zullen herkennen:
• ‘Ongeleide projectielen op koers’, van Noks Nauta en Sieuwke Ronner Dit boek leest lekker gemakkelijk. Een stukje van de achterkant: je bent slim en je wilt wat met je leven. Waarom lukt dit je niet? Waarom snappen mensen je niet en erger jij je zo aan je collega’s? Leven en werken met hoge intelligentie is niet altijd even eenvoudig. Niet voor hoogbegaafden zelf, maar ook niet voor hun omgeving. Hoogbegaafden in hun kracht zijn originele, creatieve, vitale, gedreven en constructieve medewerkers. Zij zijn van grote waarde in hun werk en in de samenleving.
• ‘Hoogbegaafd. Dat zie je zó!’, over zelfbeeld en imago van hoogbegaafden, van Maud Kooiijman – van Thiel. Een wat meer theoretisch boek, maar ook zeer herkenbaar.

Veel succes en je reactie is van harte welkom op mijn weblog.

Hartelijke groet,

Hilde Backus
© Het Coach Bureau