Voor jezelf beginnen, is dat zaligmakend?

In 2007 kiest Mariska ervoor haar droom waar te maken: ze zegt haar baan op en start haar eigen tekstbureau. Ze heeft het naar haar zin en het loopt goed. Toch begint het na een tijdje te kriebelen. Ze begrijpt het niet: dit was toch een droom?! Lees hieronder haar verhaal over de worsteling met haar eigen bedrijf.

Mariska: In 2007 begon ik voor mezelf, als tekstschrijver en journalist. Al snel verdiende ik mijn boterham met een passie die ik eindelijk durfde uit te leven – wat was ik trots. Ik schreef en schreef en schreef, veel commerciële opdrachten maar ook wat meer journalistieke verhalen; het ging hartstikke goed. Daarnaast maakte ik af en toe tijd vrij voor creatief schrijven; daar waar mijn passie voor schrijven ooit mee begon.

Kriebelen

Toch begon het in 2009 te kriebelen. Niet dat ik er veel aandacht aan schonk: ik deed toch precies wat ik wilde? Maar het gekriebel bleef. Soms voluit aanwezig, soms stilletjes sluimerend. Op een netwerkavond ontmoette ik Hilde en een leuk gesprek volgde. Ik vertelde haar over grootste droom: mijn boek schrijven. ‘Neem het risico!’ zei ze. Het raakte me, maar nog niet hard genoeg. Ik ging gewoon door met mijn werk, want dat was wat schrijven inmiddels was geworden: werk, en veel werk ook.

Iedere twee weken plofte Hildes wandelcoach nieuwsbrief in mijn mailbox. En hoewel ik geen groot liefhebber van nieuwsbrieven ben, las ik die van haar altijd. Verhalen van andere mensen die ook zo’n kriebel hadden gevoeld en ermee aan de slag waren gegaan, ik las ze met enige jaloezie. Tegelijkertijd dat stemmetje: ik deed toch wat ik wilde? Wat zeurde ik dan?

In de zomer van 2010 was de kriebel voluit aanwezig. En ik kon het niet langer negeren: ik had het eigenlijk helemaal niet naar mijn zin! Ik miste mijn bezieling, passie, ik miste mensen om me heen, inspiratie. De neerwaartse gedachtespiraal kreeg me in zijn greep en op een bepaald moment was ik ervan overtuigd dat ik maar gewoon weer een baan moest zoeken, dat zou me tenminste weer rust geven. Juist toen die gedachte echt vaste grond onder de voeten kreeg, kwam er opnieuw een nieuwsbrief van wandelcoach Hilde binnen. Op dat moment besloot ik dat ik het zat was: het was tijd voor actie! Ik maakte een afspraak met Hilde.

Talenten

In september start ik het wandelcoach traject en ontmoet ik Hilde Backus voor het Theehuis Rhijnauwen. Het weer is prima, het bos ruikt al een beetje naar de herfst en het aantal tractoren dat we onderweg tegenkomen, maakt duidelijk dat het landgoed winterklaar wordt gemaakt. Heel in de verte raast de wereld door, maar hier heeft de natuur zijn eigen tempo: ruisend blad, grazende koeien, een koppel ganzen en rustig voortkabbelend water. Hilde en ik praten over mijn werk. Ik merk dat ik het nog steeds moeilijk vind als mensen zeggen dat ik talent heb. ‘Maar hoe heb je die column in de krant anders zo snel voor elkaar gekregen?’ Eh, toeval, juiste moment…?. ‘En hoe verklaar je dan dat je zo snel van schrijven kon leven, terwijl er zoveel tekstschrijvers zijn die dat proberen?’ Tja.

Maar ondanks dat talent heb ik het dus niet meer naar mijn zin. Ik word bijzonder blij van creatief schrijven, daar is het ook allemaal mee begonnen. De column voor de krant, maar ook de eerste schrijfclub en mijn huidige schrijfclubje. Verhalen schrijven, aan mijn boek werken, erover praten met mijn medeschrijvers, van elkaar leren, elkaar stimuleren. Na zo’n avondje zit ik te stuiteren van enthousiasme. Maar tekstschrijven is iets anders. Een brochure, een website, een interview… Al wandelend kom ik erachter dat het evenwicht zoek is: te veel opdrachten, te weinig eigen creativiteit.

Borrelen

Hilde stelt me de wondervraag: ik word wakker en leef in een ideale wereld. In die wereld schrijf ik aan mijn boek, jazeker, maar ik werk ook samen met collega’s, in mijn oude baan zelfs. Ik overleg en brainstorm, ik regel van alles en voel me thuis. De vraag dringt zich op: moet ik mijn eigen bureau opgeven? Terug naar mijn oude werkgever, terug naar dat warme bad dat ik soms zo mis? Ik voelde me daar ontzettend thuis; de mensen, maar ook de business pasten mij als een behaaglijke jas. No-nonsense, nuchter, mensen die weten waar ze over praten, de agribusiness; een wereld waarin ik me als een vis in het water voel. Het idee terug te gaan voelt zo heerlijk comfortabel… een onderzoek waard dus.

Hilde vraagt me hoe ik dat onderzoek zou kunnen aanpakken. Ik vertel over de externe HRM-adviseur van mijn oude werkgever, een man met wie ik een sterke klik had. Zo af en toe kruisen onze paden elkaar en dat is altijd weer leuk en inspirerend. Misschien is het goed met hem verder te praten? Mmm… dat voelt wel goed inderdaad.

Een paar dagen later al heb ik een afspraak met K., de externe HRM-adviseur. Ik vertel hem over mijn onderzoek: waar wil ik heen, en hoe? Net als Hilde houdt hij me een spiegel voor: zou teruggaan de oplossing zijn? Ben ik uitgeschreven dan? Of zijn er ook andere manieren om het plezier in mijn werk terug te vinden? Ik vertel over een idee waar ik al bijna een jaar mee rondloop: een interview met een wielrenner van het beloftenteam van de Rabo. Deze wielrenner werkt tevens bij een opdrachtgever van mij – een handige ingang dus. Sport, en wielrennen en schaatsen in het bijzonder, is al mijn levenlang een grote passie. Daarover schrijven lijkt me fantastisch… Trouwens, kan ik dat ook niet doen over de agribusiness? Het begint te borrelen, zomaar ineens. Beweging! Wat een heerlijk gevoel is dat!

Stoute schoenen

Twee weken later heb ik een afspraak bij mijn oude werkgever. Nee, niet vanwege een baan. Ik heb een afspraak met de marketingmanager, hij helpt me te kijken naar manieren om te schrijven over de agribusiness. Welke bladen zijn leuk voor de artikelen die ik graag schrijf? Ik houd van mensenverhalen, welke bladen maken daar ruimte voor? Hoe pak ik het aan? Twee uur later stap ik geïnspireerd en met een stapel bladen weer naar buiten.

In diezelfde week interview ik de wielrenner. Jazeker, de wielrenner! Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en contact met hem opgenomen. Ik wil het verhaal van een renner op weg naar de top vertellen, wil hij daaraan meewerken? Ja dus. Het is een leuk gesprek. Ik vind het ook spannend, m’n eerste interview met een wielrenner, wie had dat gedacht? Het schrijven van het artikel is ook weer spannend: schrijven, schrappen, herschrijven, de juiste toon, de juiste woorden en natuurlijk wielerjargon. Ik geniet! Uiteindelijk mail ik het naar de wielrenner en ja, hij vindt het een prima verhaal. Pfff, de eerste hobbel genomen.

De volgende stap vind ik vele malen enger… Via-via heb ik de gegevens van een redactielid van het WielerMagazine gekregen. Opsturen, niet opsturen, opsturen, niet opsturen? Is het wel goed genoeg, is het niet veel te lang, heb ik wel de juiste toon te pakken? Opsturen! Tot mijn grote verrassing hoor ik een week later dat ze ermee aan de slag gaan. Mijn artikel wordt gepubliceerd!

Nieuwe collega’s, nieuwe ideeën, nieuwe stappen

Tussen de bedrijven door heb ik ook voor mijn eigen collega’s gezorgd. Ik had gereageerd op een berichtje van een journaliste die een kamergenoot zocht. Een gezellige werkruimte in de oude hammam in Utrecht. Mensen om me heen, praten over ons werk, brainstormen, elkaar helpen. Ik zit er een keer per week, precies goed. Het is gezellig en het inspireert me. Ik vind leuk om m’n werk met anderen te bespreken en realiseer me nu dat ik dat de afgelopen jaren gemist heb.

Sinds die septemberwandeling in het bos van Rhijnauwen is er veel gebeurd. En waar sta ik nu? Ik ben weer onderweg, heb het heft weer in eigen hand; een goed gevoel. Ik merk dat ik daardoor ook weer plezier in mijn ‘normale’ opdrachten heb, de balans is terug. Ik wil verder met die sportverhalen, hoewel ik nog niet precies weet in welke vorm. Naar aanleiding van een Twitterberichtje kreeg ik de tip contact op te nemen met een oud-sportjournaliste van de Volkskrant en dat ga ik zeker doen.

Ik wil ideeën uitwisselen en laten dwarrelen, ik weet inmiddels dat daar vanzelf weer leuke dingen uit ontstaan. Datzelfde geldt voor schrijven over de agribusiness. Ik speel met verschillende ideeën, en ook die hebben dwarreltijd nodig. En dan mijn boek: mijn grote liefde als het om schrijven gaat… Welnu, tot mijn onvoorstelbaar grote plezier hebben de eerste krabbels, observaties en gedachten het papier alweer gevonden. De balans is terug, net als de energie en de creativiteit. Heerlijk.

Mariska Tjoelker november 2010

www.mariskatjoelker.nl

Dank Mariska, voor je persoonlijke verhaal!

Tips om met meer plezier in je eigen bedrijf te werken

Het is niet gek dat mensen die hun droom realiseren worstelen met het toegeven van hun negatieve gevoelens als het anders uitpakt dan verwacht. Je hebt net je website, plannen, visitekaartjes aan de wereld gepresenteerd. Nu moet het leuk zijn! De eenzaamheid, te weinig opdrachten, of juist omkomen in de opdrachten die je niet leuk vindt, geen structuur in de dag kunnen vinden; veel mensen ontkennen die vervelende gedachten in eerste instantie en hopen op betere tijden.

Soms ontstaat het verlangen om weer terug te gaan naar de oude baan. Niet zo vreemd: als je niet lekker in je vel zit, is je verlangen naar een vertrouwde omgeving vaak groot. Toch is het de moeite waard om niet zomaar zwart-wit te denken maar genuanceerd te onderzoeken waar je wensen liggen en welke acties je kunt doen om deze opnieuw te realiseren. Deze tips kunnen je helpen:

Mariska werkt nog steeds in haar eigen bedrijf, maar met veel meer plezier. Haar opdrachten passen beter en ze heeft collega’s.

Tips

* Hoe dan ook: neem je gevoelens serieus. Stel opnieuw de vraag hoe je het allerliefste wilt werken. Neem opnieuw de ruimte om voluit de dromen. Hier zit de informatie in voor je antwoord en aanpassingen.

* Praat erover met mensen die je vertrouwt, met name andere mensen met een eigen bedrijf. Veel ervaringen zijn herkenbaar. Het kan ondersteunend werken.

* Er zijn allerlei kleine en grote netwerken voor ZZP-ers. Online op Linkedin maar ook ‘live’ bijvoorbeeld bij IGLUU, Naamlooz, of een BNI-netwerk. Het netwerk Fris in je Hoofd biedt ook dynamische ontmoetingen en ontmoetingsplekken. Seats2Meet is sowieso een inspirerende ontmoetingsplek voor ondernemers.

* Trek de stoute schoenen aan en doe wat je het allerliefste wilt doen. Kom in actie! Besteed niet te veel tijd aan je gedachten, bel, mail en doe wat je graag wilt!

Veel succes!

Hartelijke groet,

Wandelcoach Hilde Backus

Worstel je met je nieuwe onderneming? Valt het tegen en vond je nog niet je weg erin? Misschien is het individuele wandelcoach programma ‘Ontdek je talent en wie je bent’ iets voor je. In 4 heerlijke wandelingen in de prachtige landgoederen Amelisweerd en Rhijnauwen ontdek je hoe je je talenten kunt inzetten om je authentieke wensen te realiseren.

Wat zijn jouw ervaringen hiermee? Je reactie op dit artikel is welkom. Plaats je reactie in het kader.