Als maar één ding telt: Moeder worden.

Moniek Rouweler – Als maar één ding telt: Moeder worden.

Moniek Rouweler volgde de Wandelcoach Opleiding en startte haar praktijk voor vrouwen met een (onvervulde) kinderwens.

‘Als je er middenin zit, is er maar één ding belangrijk en dat is moeder worden. Verder niets. Opmerkingen over dat er nog zoveel meer in het leven is, of dat het leven met kinderen niet altijd leuk is, daar heb je helemaal niks aan. Daar werd ik kwaad van.’
Moniek Rouweler weet er alles van. Zij volgde de Wandelcoach Opleiding en startte haar wandelcoachpraktijk voor vrouwen met een (onvervulde) kinderwens.

Heftig

‘De kinderwens heeft bij ons heel heftig geleefd. We wilden een gezin. Ik probeerde zwanger te worden, en tegelijkertijd schreven we ons in voor adoptie. Omdat mijn nichtje is geadopteerd, stond ik al jong positief tegenover adoptie. Er kwam ontzettend veel op ons af, het was een onzekere en moeilijke periode.’

Niche

‘Tijdens de Wandelcoach Opleiding onderzocht ik verschillende doelgroepen. Ik wandelde met proefcoachees uit verschillende hoeken. Maar al snel meldde de ene na de andere proefcoachee met een kinderwens zich aan. Bijzonder hè. Vrouwen bloeiden in een paar wandelingen al op. Ik zie nu dat zoveel vrouwen worstelen met hun kinderwens. Ik was niet de enige.’

Groot gemis

‘Elke vrouw heeft haar eigen verhaal en gaat er weer anders mee om. Er zijn vrouwen die geen partner hebben, vrouwen die ziek zijn geweest waardoor ze jarenlang hun kinderwens moesten uitstellen, vrouwen die (lang) in een IVF-traject zitten, maar ook vrouwen die dát pertinent niet willen. Er zijn vrouwen van vijftig voor wie een kindje krijgen een gepasseerd station is, en vrouwen die het jarenlang geprobeerd hebben. Ik sprak een vrouw die drie kinderen heeft, maar nog steeds een sterke kinderwens. Iedereen is zo anders. De meeste vrouwen voelen zich eenzaam in hun verdriet. De omgeving weet vaak niet hoe ze tot steun kunnen zijn. Dat komt er nog eens bovenop.’

Bekend terrein

‘Het kost me geen moeite om me bij alle vragen iets voor te stellen. De hoop en wanhoop. Ga je wel of niet naar het ziekenhuis en wat gebeurt er daar allemaal met je? Je leven wordt overgenomen door data in je agenda: hormonen en onderzoeken, terugplaatsingen, veel wachten. Ik hoor van coachees dat ze het fijn vinden dat dat voor mij bekend terrein is.’

Een wonder

‘Veel vrouwen zitten vol emoties en willen meteen hun verhaal er in één keer uit gooien. Het zit hoog. Ik neem ze bij de hand en stap voor stap lopen we de Basiswandeling. Ik zie ze ontspannen.

Door de associaties met de natuur krijgen ze nieuwe perspectieven, bijvoorbeeld als ze een moeilijk keuze moeten maken of negatief naar zichzelf kijken. Een oefening waarin ze de natuur ervaren helpt om iets bij ze te veranderen.

Veel vrouwen denken dat ze alles al weten. Dat verbaast me niet: ze hebben er al zoveel over nagedacht, ze hebben al zoveel advies gekregen. En dan doe ik iets wat hen ècht diepgaand bezighoudt en dan komt er tóch nog iets nieuws, iets anders, en dat is eigenlijk wel een wonder om te zien.’

Verlies van ongeboren kind

‘Eén van mijn proefcoachees verloor haar kindje bij een zwangerschap van 37 weken, een immens verdriet. Daarna is het niet meer gelukt om zwanger te worden. Ze is inmiddels 42 en er is niet veel meer mogelijk. Zij wil alles proberen, maar haar partner ziet dat niet meer zitten.

Er was nog één mogelijkheid, een behandeling in het buitenland. Daar zag ze ontzettend tegenop. Maar dit was haar enige kans! De andere, haast ondenkbare optie, was het los laten dat ze ooit moeder zou worden.

Een donkere plek

‘Tijdens een coachwandeling deden we de oefening ‘Natuurlijke Tegenpolen’. Ik vroeg haar om in de natuur twee plekken uit te zoeken die voor de twee keuzes stonden. Een ruig rietbosje, in drie plukjes bij elkaar, stond voor de behandeling in het buitenland. Iets verderop wees ze op een boog onder bomen door naar een donkere plek als een toekomst zonder kinderen. Ze zei er onmiddellijk bij: daar ga ik absoluut niet staan! Dat hoefde ook niet, we verkenden en onderzochten slechts hoe beide situaties voor haar voelden.’

‘Ik vroeg haar om nog eens goed naar dat bosje riet te kijken, dat symbool stond voor de behandeling in het buitenland. Ze liep er heen en barstte in tranen uit: Nee, ik kan het niet meer, ik wil het niet meer, zei ze. Ze was helemaal op. Terug in het midden, gaf ze weer aan dat ze niet naar de boog van bomen wilde. No way.’

Daar is ook iets

“Wil je nog iets meenemen van deze plek, ter herinnering?”, vroeg ik ter afronding van de oefening. Zonder na te denken liep ze naar de boog van bomen, en zocht naar de noten die eronder lagen. De plek waar ze pertinent niet heen wilde, daar liep ze nu gewoon rond. Sterker nog, ze was heel rustig om zich heen aan het kijken.
Toen ik dit bij terugkomst met haar besprak schrok ze en zei in tranen: “Och ja, ik ben er tóch geweest. Er waren allemaal paadjes, daar was óók nog iets.” Haar verdriet was er niet minder op geworden, maar op die plek leek het of er een heel klein luikje van hoop open ging, dat er ook een andere toekomst mogelijk was.’

‘Aan het eind van het wandelcoach-traject vertelde ze hoe vaak ze nog aan dit moment terugdenkt. In haar hoofd had ze een heel beperkt leven zonder kinderen. Nu had ze gezien dat er zonder kinderen ook een interessant leven mogelijk is. Een nieuw te ontdekken leven.’

Mijn adoptie

Achteraf bleek mijn adoptie-inschrijving een gouden greep. Adoptie is een lang en ingewikkeld traject en het is onzeker of je überhaupt ooit een match krijgt. Tegelijkertijd gingen we door met de behandelingen in het ziekenhuis. Maar die sloegen niet aan’.

Nieuw leven

‘Het duurde vijf jaar totdat het bericht kwam dat we onze dochter konden ophalen. Ik stopte met werken, omdat ik me helemaal aan haar wilde wijden. Eerst zorgen dat ze zich aan ons kon hechten en dat ze hier in alle rust haar nieuwe leven kon starten.’

Ik las toen de nieuwsbrieven van Hilde. Elke keer las ik verhalen over mensen die een ontwikkeling doormaakten en hoe ze hun loopbaan een nieuwe richting gaven. Mijn nieuwe leven met mijn dochter, en alles wat ik daarvoor had meegemaakt, wakkerde ook vragen over mijn werk aan.’

Diepgang

Moniek Rouweler werkte als freelance tekstschrijver en docent Nederlands met expats en vluchtelingen. ‘Ik hield van mijn werk maar zat te veel binnen achter de computer en het was me allemaal te vluchtig. Ik zocht diepgang.’

‘Ons tweede adoptiekindje, onze zoon, kwam. Nog steeds ontving ik Hildes nieuwsbrief. Opeens viel het kwartje. Aha, dacht ik, je kunt zelf ook wandelcoach wórden, ik kan het zélf ook zijn. Het is niet alleen voor anderen!
Ik heb na een telefonisch gesprek met Hilde meteen ja gezegd, ik wilde heel graag beginnen met de Wandelcoach Opleiding.‘

Gemoedsrust

‘Wandelen ontspant me. Weidse uitzichten doen veel voor mijn gemoedsrust. Buiten zijn geeft meteen een gevoel van vrijheid. Helemaal niks hoeven. Ik zie het ook bij anderen, het rustgevende effect van wandelen in de natuur.’

Wandelcoach-traject

‘In het wandelcoach-traject kijken we naar aspecten waar vrouwen mee tobben. Zij bepalen waar zij over willen praten. Sommige vrouwen krimpen ineen van de pijn als ze horen dat iemand anders zwanger is. Ze willen leren er mee om te gaan. Of ze willen ontdekken hoe je rustig antwoord geeft als mensen vragen of je kinderen hebt. Dat lijkt een gewone vraag maar wat zit hier een verdriet achter. Hoe reageer je dan? Hoe kun je op een sterke manier, die ook recht doet aan je verdriet of worsteling, toch iets zeggen.’

‘Maar we kijken ook hoe ver zij en haar partner willen gaan, wat zij samen aankunnen en hoe ze met de verschillen tussen haar en haar partner kan omgaan. Ik wandel ook met vrouwen die het idee toe moeten laten dat ze geen moeder meer worden.’

Zingeving

Kinderen geven automatisch zin aan je leven. Dan hoef je niet meer zoveel over zingeving na te denken. Als je geen kinderen hebt, is het nóg belangrijker dat zingeving zit in andere dingen in je leven. Die waarde gaan zien heeft tijd nodig. En het verdriet hoeft niet weg.
Ik kan met iemand meewandelen en voelen dat het ontzettend zwaar en heel erg shit is en echt niet wat je ooit gehoopt had, én je laten zien dat het leven ondanks alles waardevol is.’

Wandelcoach Moniek Rouweler is er voor vrouwen met een (onvervulde) kinderwens.