Zomerserie De Stoute Schoenen Vandaag: Sven

Door gastblogger Elles Messchaert

Na lange wandelingen in bosrijke, groene gebieden trek ik vandaag de Stoute Schoenen aan voor een strandwandeling, die behoorlijk verfrissend lijkt te worden. Het begint namelijk net te regenen als ik de parkeerplaats van Wijk aan Zee op rij en er staat net iets teveel wind voor een paraplu. Jas dicht en op zoek naar een gesprekspartner!

Iedereen die het strand van Wijk aan Zee heeft bezocht, zal zich de opvallende buren herinneren: de staalfabriek van TataSteel (de voormalige hoogovens). Met indrukwekkend rokende schoorstenen, een industriële aanblik en een aparte geur zegt dit stukje kust niet direct: “laten we lekker gaan uitwaaien”. Maar even verderop ligt het geweldige strand: letterlijk een zee aan ruimte en rust. Het is een van de breedste stranden van Nederland en door de wind en hoge golven is het ook een geliefde surf-spot.

In het strandpaviljoen dat ik passeer is het gezellig druk, het gigantische strand ligt er op het eerste gezicht verlaten bij. In de verte zie ik een dapper echtpaar de zee ingaan, hun hondje blijft op het droge achter.

Ik wandel een tijdje en geniet van de weidsheid van de omgeving. Hoewel ik het contrast met de zware industrie in eerste instantie vreemd vond, vind ik het nu ook wel wat hebben.

Maar gaat het me vandaag wel lukken om een wandelaar te vinden voor een gesprekje? Ik heb een goed overzicht over het strand en er is niemand die me tegemoet komt. Even voelt het alsof ik mijn eigen strand bewandel en daar geniet ik van.

Als ik na een tijdje besluit terug te lopen richting de strandtent, blijkt dat ik bijna ben ingehaald door een man die er, ondanks zijn slippers, behoorlijk de pas in heeft. Ik vraag of ik een stukje met hem mee mag lopen. Dat mag en we lopen samen verder in de richting van Heemskerk.

“Zo, je hebt een behoorlijk hoog looptempo, ben je een geoefend wandelaar?”, vraag ik hem. Hij lacht en zegt dat hij eigenlijk helemaal niet zo van wandelen houdt. Ik ben benieuwd wat hij hier dan doet op zondagochtend en vraag het hem.

“Ik ben een hardloper. Ik houd erg van sporten en ik vind wandelen geen sport,” antwoordt hij. “Nu heb ik een blessure, waardoor ik even rust moet houden. Maar na een paar dagen niet sporten krijg ik gewoon een soort jeuk in m’n lijf en moet ik er echt even uit. Ik dacht: dan kan ik met zo goed even op het strand gaan lopen. In het zand heb je tenslotte ook een soort work-out.”

“Pff, dat kan je wel zeggen ja,” zeg ik, haast buiten adem. Zelf wandelde ik op het natte zand langs de branding, Sven liep op het droge, mulle zand een paar meter van me vandaan. Toen ik hem aansprak zijn we daar blijven lopen. Na een paar minuten voel ik mijn benen al behoorlijk. “Ja, lekker toch?!”, reageert hij, als ik dat tegen hem zeg.

“Is dat de reden dat je zo graag sport, dat het lichamelijk goed voelt?” Hij moet hier even over nadenken en antwoordt dat dat inderdaad zo is. “Maar het is ook een soort meditatie voor me.” Ik vraag of hij dat uit kan leggen want zelf associeer ik mediteren met ontspanning en hardlopen niet bepaald.
“Het zit hem vooral in de focus op mijn ademhaling, denk ik. En ik kan mijn hoofd leeg maken als ik ren. Ik kom in een soort flow waarbij ik me moet concentreren op mijn ademhaling en dan is er geen plek voor veel gedachtes.”

Ik vraag of hij dat met wandelen ook ervaart. “Nou, eigenlijk niet. Ik wandel eerlijk gezegd bijna nooit, ik pak zelfs de fiets al naar de supermarkt. Wandelen voelt voor mij een beetje als tijdsverspilling. Ik vind het een inefficiënte manier van mijn tijd besteden. Als ik vrije tijd heb, dan ga ik liever hardlopen, om aan mijn conditie te werken en mijn gedachten op een rij te krijgen.”

Ik begrijp wel wat hij bedoelt, wandelen heeft een minder ‘sportief’ karakter dan hardlopen. Maar toch heeft wandelen ook zeker positieve effecten op de lichamelijke gezondheid. In een grote Amerikaanse studie werden duizenden wandelaars en hardlopers onderzocht en bleek dat hardlopen het risico voor hoge bloeddruk, hoog cholesterol en hart- en vaatziekten deed afnemen. Maar: dit gold ook allemaal voor de wandelaars, soms zelfs in grotere mate.
“Dus deze strandwandeling draagt ook bij aan je lichamelijke gezondheid,” besluit ik mijn verhaal.

“Ja, dat zal inderdaad ook wel. En eigenlijk kan ik me hier ook wel voorstellen dat wandelen kan helpen om rustiger te worden.” Hij kijkt om zich heen. “Ik had eigenlijk geen zin om hierheen te komen, maar wilde wel even de deur uit vandaag. Ik was bang dat ik heel erg zou gaan piekeren tijdens het lopen, omdat je niet zo actief bezig bent, maar eigenlijk valt het me wel mee. Ik ben niet zo moe en voldaan als na het hardlopen maar buiten zijn is eigenlijk altijd wel lekker en rustgevend.”

Dat is inderdaad bewezen: een actief of passief verblijf in de natuur helpt mensen om negatieve gedachtes te verminderen en om tot rust te komen. En verblijven in een natuurlijke omgeving draagt bij aan een sneller herstel van stress.

Uit nieuwsgierigheid vraag ik hem of hij ook weleens gaat hardlopen in een sportschool. “Nee, dat vind ik echt helemaal niks. Vroeger deed ik dat wel hoor maar op een of andere manier gaat het me buiten een stuk beter af. Ik heb weleens gelezen dat mensen die buiten hardlopen dezelfde afstand sneller afleggen dan mensen die die afstand op een loopband rennen. Grappig he?”
Nog zo’n voordeel van buiten zijn: de natuurlijke omgeving biedt ons afleiding van de lichamelijke inspanning en dat komt de effectiviteit van de beweging ten goede.

Na een flink stuk lopen bedank ik Sven voor het leuke gesprek. Ik wil net teruglopen richting de branding, als hij me naroept: “Rust, ruimte, beweging, allemaal positieve effecten van een strandwandeling. Maar het allergrootste voordeel van deze omgeving staat toch echt daar hoor!”
Nieuwsgierig kijk ik waar hij naartoe wijst. In de verte staat een viskar.

Elles Messchaert

Elles volgde de Wandelcoachopleiding.  Al schrijvend aan haar reflectieverslagen voor de opleiding herontdekt ze haar plezier in schrijven. Creatieve (schoolkrant)schrijfsels waren in de loop der jaren veranderd in wetenschappelijks papers en scripties. Haar verslagen beginnen braaf maar veranderen in heuse krantartikelen, zonnetjes van de week, editorials, boeiende recensies, een vrolijk moodboard en een rubriek De Stoute Schoenen.

De Stoute Schoenen zet ze voort in deze Zomerserie. De mensen die ze al wandelend interviewt zijn echt, evenals hun verhaal.

Eerder schreef ze: Tere gevoelens en de natuur, over haar eerste proefklant in de Wandelcoachopleiding.

Lees in de serie de Stoute Schoenen ook:
Rick
Casper
Annet
Magnus

Elles Messchaert is psycholoog, verlieskundige en wandelcoach. Zij coacht jongeren die een dierbare zijn verloren met de vraagstukken die dat met zich meebrengt.

We stellen je reactie op dit artikel zeer op prijs. Laat het ons weten op ons weblog.

Hartelijke groet,

Hilde Backus
© Het Coach Bureau