Zomerserie De Stoute Schoenen Vandaag: Magnus

Door gastblogger Elles Messchaert

Amsterdam staat bekend om zijn grachten, de mooie historische binnenstad en de culturele rijkdom van de vele musea. Omringd door snelwegen die elke dag bij de verkeersinformatie worden vermeld, heeft het bepaald geen groen imago. Toch biedt ook onze hoofdstad de wandelaar veel mogelijkheden. 

Op herhaling in Stoute Schoenen: op zoek naar het verhaal van de wandelaar in het Amsterdamse Bos.

Ik loop al een tijdje achter de hip geklede man en zijn prachtige hond voordat ik hem aanspreek. Hij valt me op tussen de oudere wandelaars op dit pad, niet in de laatste plaats door zijn indrukwekkende baard. Als hondenbezitter is een dagelijkse wandeling natuurlijk een feit, maar ik ben benieuwd hoe hij dat ervaart. Ik stel me voor en vraag hem hiernaar. Met een licht accent antwoordt hij enthousiast: ” Su-per-fijn! Dankzij deze hond heb ik een beter leven, zo zie ik het echt!” Luid en duidelijk, meneer!

Hij vertelt me dat Mono een Hongaarse Vizsla is, een energiek hondenras dat veel beweging nodig heeft. “Ik loop elke dag zeker 2 of 3 uur met hem. Voordat ik hem had, deed ik dat niet. In je eentje ga je toch niet naar het strand of bos?”

Terwijl Mono zijn jachtinstinct volgt en het veld op en neer rent, vraag ik zijn baasje waar hij aan merkt dat zijn leven meer kwaliteit heeft gekregen. “Ik denk dat er door het wandelen in de natuur meer rust in mijn leven is gekomen. Omdat je meer tijd in je eentje besteedt en omdat je in beweging bent, ben je in een soort meditatieve staat. Thuis op de bank ga je aan allerlei dingen denken die niet perse heel goed zijn.” Hij trekt er een vies gezicht bij. “Op een of andere manier heb ik de neiging om thuis wat negatiever of constructiever over dingen te denken. Misschien wel omdat de omgeving daar veilig en statisch is.” Ik vraag of hij dat kan uitleggen.

“In de natuur heb je meer stimuli om je heen, dat maakt dat je gedachten anders zijn. Ik kom misschien mensen tegen die ik nog nooit heb gezien, ik ben bezig met mijn hond, misschien komt er ineens een vogel voorbij. Dat betekent dat mijn gedachten worden gestuurd door de omgeving, het is losser in mijn hoofd. Vaak weet ik bij thuiskomst niet meer precies waaraan ik in het bos heb gedacht, maar heb ik wel heel vaak nieuwe ideeën.”
Met een leidinggevende baan bij een uitgeverij van internationale tijdschriften kan ik me voorstellen dat dat fijn is. Maar hoe combineert hij die werkdruk met de wandelingen van Mono?

“Ik ga sowieso voor mijn werk al een uur met hem lopen. Ik maak hiervoor echt tijd, ik sta zeker 2 uur voordat ik op werk moet zijn al op. Voordat ik de hond had, ging de wekker, moest ik snel douchen en me haasten op de fiets naar kantoor. Nu creëer ik meer tijd, door die tijd te nemen en dat voelt erg goed. Zo goed dat ik zelfs op vakantie ga wandelen in de bergen dit jaar”, lacht hij. Dat was een paar jaar geleden niks voor hem geweest, maar de tijden van feesten en uitgaan liggen achter hem en hij kijkt uit naar de actieve ontspanning van deze vakantie. “Het brengt mij heel veel.”

Ik ben benieuwd wat hij vindt van de natuur van het Amsterdamse Bos, zo dicht bij de drukke stad. 
“Ho-ho, dit is geen natuur! Dit is een park”, antwoord hij direct. “Ik kom oorspronkelijk uit Zweden, ik woon nu 14 jaar in Nederland. In Zweden heb je echte natuur en hier in Nederland heb je dit.” Hij klopt op het bankje waar we tegenaan leunen.
“Een bankje?” vraag ik.
“Een bankje. Precies op de juiste plaats, met een wandelpad, een fietspad en een afvalemmer ernaast.” Ik begrijp wat hij bedoelt.

“Als je in Zweden de stad uit gaat, ben je op het platteland. Echte natuur, meteen. Hier is de natuur overal zo…. Zo netjes. Opgeruimd. Een omgevallen boom mag toch wel blijven liggen en wegrotten? Hier niet. Het heeft iets teleurstellends, alsof de natuur niet echt natuurlijk mag zijn. En in de verte zie je hier overal hoge gebouwen. In Zweden zie je ’s nachts de sterren, zonder de lichtvervuiling die je hier hebt. Hier in Nederland, of in Noord-Holland in ieder geval, hoor je in elk natuurgebied wel een snelweg.” Ik kan hem alleen maar gelijk geven: we hebben ons gesprek al een aantal keer moeten onderbreken vanwege vliegtuigen die laag en luidruchtig over ons heen vliegen, op weg naar Schiphol.

“Maar ook al is het niet zo ruw en echt als in Zweden, de natuur hier doet me toch goed hoor. Het is mooi dat het er is en het is een luxe voor de mensen in Amsterdam. De belevenis in het groen is niet minder, al is het een aangelegd park.”

Daar heeft hij helemaal gelijk in. Ik vertel hem dat de krachtige werking van ‘groen’ zich inderdaad niet alleen beperkt tot ruige natuurgebieden. Zelfs in de stad is er genoeg groen, als je er maar oog voor hebt. Onkruid tussen tegels is ook natuur. Een wandeling door het park om de hoek op weg naar de supermarkt werkt al goed op het welbevinden van mensen.

Terwijl we al pratend de (aangelegde) Heuvel van het Bos oplopen, sprint Mono ineens langs ons op een groepje honden in de verte af. 
“Oh-oh, daar moet ik achteraan, hij is iets te gek op vrouwtjes!” roept mijn gesprekspartner, terwijl hij al begint te rennen. We roepen wat woorden ter afscheid naar elkaar. Ik grinnik. De natuur…

Elles Messchaert

Elles volgde de Wandelcoachopleiding.  Al schrijvend aan haar reflectieverslagen voor de opleiding herontdekt ze haar plezier in schrijven. Creatieve (schoolkrant)schrijfsels waren in de loop der jaren verdwenen in wetenschappelijks papers en scripties. Haar verslagen beginnen braaf maar veranderen in heuse krantartikelen, zonnetjes van de week, editorials, boeiende recensies, een vrolijk moodboard en een rubriek De Stoute Schoenen.
De Stoute Schoenen zet ze voort in deze Zomerserie. De mensen die ze al wandelend interviewt zijn echt, evenals hun verhaal.
Eerder schreef ze: Tere gevoelens en de natuur, over haar eerste proefklant in de Wandelcoachopleiding.
Elles Messchaert is psycholoog, verlieskundige en wandelcoach. Zij coacht jongeren die een dierbare zijn verloren met de vraagstukken die dat met zich meebrengt.

We stellen je reactie op dit artikel zeer op prijs. Laat het ons weten op ons weblog.

Hartelijke groet,

Hilde Backus
© Het Coach Bureau