Het roer om: Ik wil niet mijn hele leven borden rondbrengen

Soms is het handig als iemand je een beetje sturing geeft. Niet je vader of moeder. Niet je beste vriendin of je lover. Maar iemand die onafhankelijk is en die onbevooroordeeld naar je kijkt. Iemand die een tijdje met je meeloopt.

Een coach.

Ik leerde Hilde kennen. Een wandelende coach. Ze liep een tijdje met me mee en hielp om mijn richting te bepalen.

In dit blog van 8 delen, maak ik je deelgenoot van mijn zoektocht naar werk dat me gelukkig maakt.

Lotty

Dit is deel 1

Ik wil niet mijn hele leven borden rondbrengen

Naar een coach gaan. Dat doe je als je flink bent vastgelopen. Hulp nodig hebt. Of als je je het je kunt permitteren. Als investering in jezelf. Bijvoorbeeld als je het roer om wil gooien in je werk of leven.

Zes jaar geleden zat ik in zo’n situatie na een huwelijk waarin ik mezelf volledig wegcijferde én doodongelukkig was in het werk dat ik deed. Via mij zus werd ik aan een coach voorgesteld. Het klikte zo tussen ons dat ze voorstelde mij te helpen.

En het hielp!

Dankzij haar heb ik inzicht gekregen en sprongen gemaakt. Besluiten genomen. Ik nam het heft in eigen hand en mijn leven bleek behoorlijk maakbaar.

Nu mag ik met de wandelcoach op stap.

Wat is mijn hulpvraag eigenlijk?

Drie jaar geleden startte ik mijn eigen bedrijf. Aan de slag als zelfstandige. Tekstschrijver. Copywriter.

Moi!

Zonder enige ervaring maar eindelijk met genoeg lef. Mijn carrière had daarvoor langs een slingerend pad gelopen: een paar jaar modellenwerk en daarna ruim tien jaar in de horeca gewerkt. Een eigen café en restaurant samen met mijn man. Knetterhard werken, weinig verdienen. Een levensstijl waarin je je geen moment hoeft te vervelen. Een levensstijl waar geen kind in past.

Ik kreeg het benauwd bij de gedachte dat ik tot mijn 65-ste borden zou moeten rondbrengen.

De vetput leegzuigen.
Terrassen sjouwen.
Kratten stapelen.
Studenten aansturen.

Zes dagen in de week werken. We stopten ermee. Zonder concrete plannen en zonder geld. Ik pakte alles aan. En ik werd zwanger!

Er volgden jaren waarin het belangrijker was dat de zorg van ons kind geregeld was en dat er geld werd verdiend dan of ik het naar mijn zin had in mijn werk. Wel hoopte ik eindelijk tijd te krijgen om te schrijven. Een boek. Ik begon gewoon met tikken. Duizend woorden per dag. Iedereen die het las vond het geweldig.

Ik werkte achtereenvolgens in een kunstgalerie, een traiteur en op de administratieve afdeling van een groot restaurant. De eerste stap was gelukt: géén horeca meer. Maar leuk vond ik het niet. Toen een dramatische echtscheiding volgde en ik de postzegels aan de verkeerde kant van de envelop ging plakken, moest ik bij de baas komen: tijd om iets anders te zoeken. Mijn contract werd niet verlengd.

Op dat moment werd ik benaderd door een vriendin die bezig was een grote website op te zetten, wellicht met een boek als promotiemiddel. Of ik de content wilde verzorgen. Geld was er niet.

We zaten soms met z’n vieren aan de keukentafel te werken. Maar alles viel op zijn plek. Dit wilde ik: schrijven. Met woorden bezig zijn. De hele dag!

Na een half jaar was er nog steeds geen geld voor personeel en klopte ik aan bij het UWV.

Huilend.

Ik wist dat ik dit soort werk niet meer zou vinden. Zonder ervaring, zonder vooropleiding. Met een kleine uitkering gebaseerd op een 24-urige werkweek kreeg ik een half jaar de tijd om iets op te zetten. Ik besloot het erop te wagen. Ik kreeg een coach toegewezen. Het klikt weer. Hij overtuigde me  het roer om te gooien. Weer. Hij stimuleerde me om in mezelf te geloven alsof ik al járen tekstschrijver was.

Bluffen dus.

Ik las alles wat los en vast zat over copywriting, websites, zoekmachines, gebruiksvriendelijkheid en sociale media. En de eerste opdrachtjes dienden zich aan. Via via kreeg ik zelfs een Grote Opdracht bij een verzekeraar. En na een half jaar stond ik financieel op eigen benen. Geweldig vond ik dit.

Onafhankelijk. En ik had het aan mezelf te danken.

Inmiddels heb ik net als andere zzp’ers last van de crisis. De buffer die ik opbouwde, zag ik weer verdwijnen. Nu trekt alles weer aan. Sterker nog, ik begin elke ochtend om half negen te werken en stop om een uur of vijf. Ik pak zo veel mogelijk aan omdat ik bang ben voor mindere tijden. Maar daardoor doe ik ook veel werk waar ik echt niets aan vind.

Broodschrijven, noem ik dat.

Mijn ei kan ik kwijt in mijn eigen blogs. Verhalen. Columns. Ik ontwikkel een eigen stijl en zou het liefst een column in een tijdschrift willen. Internet is vluchtig en om een groot bereik te hebben moet ik zelf een marketingmachine op gang houden. Vermoeiend.

Ik werk vanuit huis en inmiddels heb ik de zorg voor mijn zoontje grotendeels alleen. De combinatie van zorg en thuiswerken waar iedereen zo jaloers op is, breekt me soms behoorlijk op. Maar ik weet ook dat het vaak een zegen is.

Mijn hulpvraag? Hoe krijg ik het voor elkaar zoveel mogelijk werk te doen waar ik plezier aan beleef?

Lotty

Lees volgende week hoe het verder gaat met Lotty als ze aan de wandel gaat.

Hilde Backus

© Het Coach Bureau